Wat moet het toch heerlijk zijn......

Om een baby te zijn.....

Afgelopen vrijdag moesten er in huize Schoenmakers weer boodschappen gedaan worden, dus werd ome Robin weer opgetrommeld om op de kleine meid te passen. No problemo, ik vind het leuk om op te passen.

Het leek wel of Maud gewacht had tot haar moeder de deur uit was, want zodra Dianne buiten stond gaf Maud aan dat het weer mooi geweest was in bed door uit volle borst in de babyfoon te gaan blèren. Ik heb nog een paar minuutjes gewacht in de hoop dat ze vanzelf weer in slaap zou vallen maar na 7 minuten had ik toch wel door dat dat niet zou gaan gebeuren.

Toen ik de deur van haar slaapkamer open deed lag ze daar als een zielig hoopje in haar bedje. Rood hoofdje van het huilen en zelfs een traantje op haar wangetje. Ach.... wat zielig.... Zodra ze in de gaten kreeg dat ik haar kwam verlossen kreeg ze een zelfvoldane grijns op haar gezichtje die leek te zeggen "zo, het is gelukt, jij bent makkelijker voor de gek te houden dan Mama".

De huilbui bleek niet zo hardnekkig als de vorige keer. Toen heb ik anderhalf uur met haar rondgelopen om haar stil te houden. Nu vond ze alles prima. Zodra we beneden waren was het hele verdriet vergeten en had mevrouw plezier voor twee. We hebben eerst een kwartiertje op de bank zitten spelen. Blijkbaar is het erg lachwekkend als ik zing want Maud zat aan een stuk door te lachen. Na een kwartier kwam er weer een snikje die aangaf dat er iets verandert moest worden. Nou, dan maar in de schommel, want dat werk altijd (behalve als ze echt honger heeft). Het viel nog niet mee om haar als onervaren Oom in dat ding te proppen. Maud vond het allemaal erg amusant en ik kreeg zelfs de indruk dat ze me gewoon uit aan het lachen was. Maargoed, na een paar pogingen om haar vanuit verschillende hoeken in de schommelstoel te manoeuvreren was het dan toch gelukt zonder botbreuken en was iedereen weer tevreden.

Baby's kunnen dan wel niet praten maar ze communiceren als de beste. Het moet toch heerlijk zijn om zo duidelijk te kunnen zijn zonder woorden.
Steeds harder huilen betekent; ik heb honger!
Jengelen betekent; ik ben het ergens niet mee eens, zoek jij nu maar uit wat het is dan pas word ik weer stil.
Lachen betekent; prima, ga zo door!

Simpeler kan haast niet. Nooit hoef je je af te vragen of je wel duidelijk bent. Nooit hoef je bang te zijn dat je iemand voor het hoofd stoot als je aangeeft het ergens niet mee eens te zijn.

Helaas heb ik een leeftijd bereikt waarop deze vorm van communicatie niet meer werkt. Als ik honger heb en ik begin te huilen gebeurt er niks. Er komt niemand vlug naar me toe om eten voor me te koken. Ik moet gewoon zelf boodschappen doen en iets klaar maken. Als ik het ergens niet mee eens ben en ik zet het op het huilen word ik alleen maar aangekeken alsof ik niet goed bij mijn hoofd ben en zal ik vervolgens zelf toch het probleem op moeten lossen. Alleen lachen lijkt nog enigzins te werken. Lachen is fijn en word gewaardeerd. Als iemand een grapje maakt en je lacht, komt er waarschijnlijk nog een grapje achteraan. Lachen word dus nog wel gestimuleerd. De rest moet je zelf maar uitzoeken.

Wat moet het toch fijn zijn om een baby te zijn!