Peppie

Ongeveer een jaar geleden rond deze tijd toen ik door begon te krijgen dat mijn herstel wel eens iets langer dan 6 weken zou kunnen duren besloot ik dat het tijd werd voor wat gezelschap voor de lange donkere winteravonden. Tijd voor een huisdier dus. Maar wat??? Wat zijn mijn wensen? Laat ik eens een doordachte keuze maken;

* iets makkelijks
* het mag niet stinken
* iets wat niet uitgelaten hoeft te worden
* iets wat niet veel verhaard
* iets waar ik niet te vaak van schrik
* iets wat niet teveel geluid maakt
* iets wat niet dood is als ik een weekendje niet thuis kom door omstandigheden


Bovenaan mijn lijstje heeft heel mijn leven HOND gestaan. Maar als ik mijn wensenlijstje eens bekijk dan lijkt me dat niet voor de hand liggend. Honden stinken, je moet ze uitlaten, ze laten een tapijt van haar achter, ik schrik er erg vaak van en ze maken vooral heel veel en heel hard geluid (waar ik dan weer van schrik). Bovendien is je huis een ravage als je een weekendje weg bent geweest.


Al jaren ben ik op zoek naar een albino chineesje, het liefts een dwergchineesje, eentje die mooi klein blijft, kleiner dan een meter, zodat zijn door mezelf ontworpen benchje in de vorm van een tempel onder mijn buro past. Het zou ideaal zijn. Een albinochineesje voldoet aan bijna al mijn wensen. Met de juiste voeding ruik je ze nauwelijks, je kunt ze leren zelfstandig naar buiten te gaan op te plassen. Over verharen kon ik niet veel informatie vinden dus dat is even afwachten. Chineesjes kunnen heel zachtjes lopen op die slofjes en tegen mij praten in het chinees heeft weinig zin dus dat zal na een paar weken wel over gaan. Ze kunnen makkelijk een nachtje alleen blijven mits je een paar Lassie toverbuiltjes in het kooitje gooit. Alleen het schrikeffect zit me een beetje dwars. Moet je je eens voorstellen dat je 's nachts naar de WC moet en in de hal zo'n glow in the dark chineesje met rode oogjes tegenkomt. Bovendien blijken ze erg schaars te zijn en dus erg duur in de aanschaf. Tel daar het hout voor het tempeltje en een starterspakket rijst bij op en de kosten lopen al vlug op. Ook geen goed idee dus.


Ook koester ik al jaren een diepgewortelde liefde voor Pinguïns. Ze zijn zo grappig. Ze kunnen dansen, maken grapjes, kunnen een paar maanden een ei op hun voeten laten balanceren en ze kunnen marcheren. Verder kunnen ze niet zoveel. Bovendien heb ik het al altijd koud zonder ijsschots in de kamer. Een streep door pinguïn dus.


Een kat zou uiteindelijk de oplossing bieden. Katten zijn erg gemakkelijk. Op de kattenbak na valt het met de stank best mee. En weer dankzij die stinkende kattenbak hoef je ze niet uit te laten. Verharen valt wel mee en je kunt altijd nog besluiten om hem te scheren. Katten maken relatief weinig geluid en een weekendje weg is geen enkel probleem! Ja en dat schrikken blijf je toch houden hè.

Dus hop, op naar het asiel om een kat te bestellen. Er waren drie geschikte kandidaten. Eentje was al elf jaar en aangezien ik niet zo goed ben in rouwprocessen viel die al snel af. De tweede was rood. Die zijn lelijk. En de derde was een leuke zwart-witte kat van 8 maanden. Past goed in mijn interieur én als ik hem op zijn achterpootjes laat lopen en flapjes aan zijn voorpoten maak is het net een pinguïn. Toen ze hem (of haar eigenlijk) even los lieten lopen liep ie, mij nieuwsgierig aankijkend, tegen de stoelpoot aan. Precies wat ik zocht. Een domme kat, die niet vanalles zelf open en dicht kan maken enzo.
Nog even onderhandelen aan de balie en het was kat in het zakkie! Ik kon Beppie, want zo heette ze niet meteen meenemen want eerst moest haar moederschoot nog verwijdert worden. Een buikwandcorrectie om iets aan dat hangbuikje te doen daar trapten ze niet in. Maar dat kan ik thuis met elastiek wel oplossen.
Een week later nam ik Beppie mee naar huis. Eén blik in zijn ogen en Beppie hebben we snel verandert in Peppie, das ook beter voor zijn zelfvertrouwen.

Inmiddels zijn we een jaar verder en tot afgelopen weekend ging alles prima. Ik hou van Peppie en Peppie houd van eten. Okay ik heb noodgedwongen stenen moeten stelen langs de spoorlijn om al mijn bloempotten te beveiligen tegen graafgrage katteklauwtjes en mijn smetteloze leren bank is inmiddels aardig aan het rafelen maar verder ging het allemaal goed. Weinig geluid, weinig stank, weinig onderhoud én weinig haar. Als ie aandacht nodig heeft zet ik gewoon de douche open. Peppie heeft namelijk een ongezonde obsessie voor het doucheputje. Behendig vist ie het roostertje eruit en dan zit ie uren in dat gat te staren om er af en toe een lekker slokje drinken uit te nemen. Heerlijk toch, zo'n ongecompliceerd wezentje in je huis.

Er was nog een heel klein nadeeltje. De rotzooi uit de kattenbak. Peppie had al in het beginstadium aangegeven het niet eens te zijn met het klapdeurtje in de bak. Dat heb ik er dus maar meteen uit gehaald. Maar na een jaar lang 's nachts op je blote voeten door de kattenbakvulling naar de wc te zijn gelopen vond ik het hoog tijd om weer eens een poging te wagen. En toen ging het mis....

Een paar keer heb ik een inspectieronde door het huis gelopen om te kijken of er ergens sporen van incontinentie kon vinden maar niks. Tot ik naar bed ging, en een natte kring op het matras aangaf dat er iets loos was. Na de geurtest gedaan te hebben en er een penetrante amoniaklucht in mijn neus hing was voor mijn het bewijs geleverd. PEPPIE!!!! G@$V^D%*M% K*TK@T*

"Hallo met Clean Factory stomerij, waarmee kan ik u van dienst zijn?"
"Stomen jullie ook lits-jumeaux dekbedden?"
"Waar is ie van gemaakt?"
"Uhm.... Stof en eend?"
"Ja, doen we, kost 25,50 en vandaag brengen is vrijdag weer terug."
"Okay, tot zo."

Om Peppie toch wat verantwoordelijkheidsgevoel te leren en om te laten zien dat daden consequenties hebben krijgt ie voorlopig kranten in zijn kattenbak en geen snoepjes tot ie zijn 25,50 weer heeft terug verdiend. En voorlopig maar weer de deur van de slaapkamer dicht en die van de kattenbak open!