I can't get no sleep!

I'm wide awake in my kitchen,
It’s dark and I'm lonely,
Oh, if I could only get some sleep,
I need to get some sleep,
I can't get no sleep.....

Insomnia please release me!

Slapeloosheid (medisch Insomnie) is een slaapstoornis. Personen met deze aandoening kunnen moeilijk in slaap vallen en blijven s'nachts betrekkelijk lang wakker of slapen te licht. Als slapeloosheid langer dan een paar nachten duurt, kan de aandoening chronisch worden en kan het slaaptekort een zeer nadelige uitwerking op het welzijn hebben. Slapeloosheid verstoort het natuurlijke slaapritme dat moeilijk te herstellen is. Sommigen proberen ondanks het gebrek aan slaap te blijven functioneren, wat ernstige lichamelijke en psychische problemen kan opleveren.
(bron wikipedia)

De dag zit erop. Het is donker. Het was een vermoeiende dag. Je strompelt naar je slaapkamer en ploft op je bed neer. Met je laatste krachten trek je je pyjama aan (of niet natuurlijk). Om vervolgens ongeveer 8 uur naar dromenland te vertrekken. Voor de meeste mensen is dit heel vanzelfsprekend en een dagelijks ritueel. Voor mij tegenwoordig gelukkig meestal ook. Maar nu even niet....

Slapen en vooral het niet slapen heeft als een rode draad door mijn leven gelopen. Volgens mijn moeder wilde ik als baby al niet slapen. Daar waar andere baby's tevreden (of iets minder tevreden) na hun flesje in slaap vielen lag ik hele dagen en nachten met mijn kleine blauwe kijkertjes wagenwijd open te wachten op entertainment (sommige herkennen dit gedrag vast nog in mij). Toen ik 9 maanden oud was kreeg ik dus mijn eerste babyslaapmiddeltje.

Uit mijn kinderjaren kan ik me nog herinneren dat ik vaak uren lag te piekeren (ik was toen al een denkertje) en de slaap maar moeilijk kon vatten. Daar komt nog bij dat ik erg bang was in het donker. Ik lag dus vaak met mijn hoofd onder mijn dekbed uren en uren te wachten tot ik in slaap viel.

Zo rond mijn puberjaren, met alle bijbehorende puberperikelen, kwam er een omslag. Weer in het extreme natuurlijk, want that's me! Woelen was opeens verleden tijd. Ik sliep als een blok. Zo erg dat ik haast niet wakker te krijgen was. Geen enkele wekker kon mij overhalen om mijn ogen open te doen. Zelfs de buren werden wakker van mijn wekker (echt waar) en ik lag heerlijk verder te soezen. Iedere morgen had ik ruzie met mijn pa, die natuurlijk witheet was nadat ie voor de tiende keer naar de zolder was gelopen om mij wakker te maken. Ik daarintegen was dan erg boos omdat mijn pa mij altijd zo bruut wakker maakte. Doe eens normaal! Wist ik veel dat ie al een half uur bezig was, ik sliep immers. Geen gezellige start dus.
Het was zo erg dat mijn Oma in de weken dat mijn ouders op vakantie waren 's ochtends met de bus naar ons huis kwam om mij wakker te maken omdat ik anders simpelweg niet op mijn werk kwam of pas in de loop van de middag. De meeste bazen kunnen dit niet erg waarderen.

Een grappig voorbeeld is een zondagmiddag in de vroege jaren negentig. Tony, mijn kameraad destijds, kwam op zondagmiddag langs. Het was zondag dus mijn ouders waren allang blij dat ze mij die dag niet wakker hoefden te maken. Ik lag dus nog in een diepe coma toen mijn moeder zei “ ga maar naar boven, hij slaapt nog”.
Tony dacht slim te zijn en had een hele andere, meer rigoureuze aanpak bedacht. Hij heeft de speakers langs mijn bed gezet, mijn stroboscoop woest flikkerend voor mijn gezicht en toen de stereo op 10. Geen reactie, ik sliep lekker door. Wel erg consequent van mij, en consequent is goed!
Uiteindelijk deed water the trick. Ik weer hevig pissig natuurlijk. Kan nou niemand mij normaal wakker maken???

Na enkele jaren overlast voor anderen kwam daar weer een keerpunt. Een verademing voor mijn wekkende omgeving. Een zware last voor mij. Moeilijk in slaap komen, ontelbare keren wakker worden en vanaf een uur of 5 's ochtends helemaal niet meer kunnen slapen. Neem maar van mij aan dat dit zijn tol eist. Moe, gebroken, prikkelbaar, somber, vergeetachtig en lusteloos zijn trefwoorden waarin ik mijn staat van welzijn van toen herken. Vooral gebroken is erg treffend. Iedereen heeft wel eens een te korte nacht waarin het aantal geslapen uurtjes de lading niet dekt. Iedereen kent dat gevoel wel als je dan wakker word. Moet je eens nagaan wat het betekent als je dit nacht na nacht hebt, jarenlang.
In de film “fightclub” heb ik een van de beste omschrijvingen gehoord over hoe je de dingen beleeft als je een jarenlang gebrek aan slaap hebt. “Alles lijkt een kopie van een kopie van een kopie”. Elke gebeurtenis lijkt een vage herinnering, alsof je er zelf niet bij was, alsof het je verteld is.
Als je op moet staan jezelf afvragen hoe in godsnaam je het einde van de dag moet halen in deze vermoeide brakke toestand. 's Avonds bang zijn om weer te moeten gaan slapen omdat je weet dat dit toch niet gaat lukken en je weer een lange nacht voor de boeg hebt.

Op een gegeven moment leer je er wel mee omgaan hoor. Je accepteert dat je niet slaapt. Je went aan het gevoel van continue moe zijn. Ik lig eigenlijk nooit meer te woelen. In plaats daarvan ga ik maar even mijn bed uit, iets anders doen (meestal ff achter de computer) en dan een nieuwe poging. Blijven liggen heeft in mijn geval geen zin. Dan raak ik alleen maar gefrustreerd en kan ik helemaal niet meer slapen.

Sinds tweeënhalf jaar is mijn slaapprobleem voor het grootste gedeelte opgelost. Een psychiater bij de GGz in Veghel die gespecialiseerd is in slaapproblemen bood mij uitkomst. Slaappillen zijn voor mij nooit een oplossing geweest. Ik slaap daar maar tijdelijk goed op maar ben daarna de hele dag verdoofd. Maar er zijn tal van andere medicijnen, met name antihistaminen, die als bijwerking sufheid hebben en die in de psychiatrie vaak gebruikt worden als slaapmiddel. Deze zijn relatief onschadelijk en de eventuele bijwerkingen die ze meebrengen vallen in het niet bij de problemen die je hebt als gevolg van een ernstig slaaptekort.

Tweeënhalf jaar heb ik eigenlijk best goed geslapen. Tot vorige week. 't ging allemaal toch al niet zo lekker de laatste tijd, en dan opeens al dat slechte nieuws van advocaten, kapotte auto's en operaties enzo. Mijn slaappilletjes waar ik al zo lang blind op vertrouw doen hun werk niet meer. Ik word er alleen nog maar een beetje duizelig van en dan niks..... Urenlang niks. Misschien moet ik mijn nachtelijke hobby’s maar weer op gaan pakken. Vrije tijd heb ik opeens genoeg. Maar misschien, en daar hoop ik op, als alles weer een beetje bezonken is, dat ik ook weer gewoon op mijn bed neer kan ploffen en acht uur kan slapen (of in ieder geval minstens zes) zonder wakker te worden.

Welterusten!!! x