In het ziekenhuis (deel 1)

Bijna iedereen kent het verhaal wel maar toch wil ik hier mijn traumatische ervaringen nog een keertje vastleggen zodat ik de volgende keer dat me een medische ingreep te wachten staat nog eens heel goed informeer of er geen alternatieven zijn.

Het horrorsprookje begon met een relatief simpele maar vrij zware ingreep. Een correctie van mijn maag. Maanden was ik al aan het worstelen met maagzuur, slokdarmontstekingen, bloedingen etc etc. Hoog tijd voor actie. Een correctie van mijn maag en omdat ik ook wel de nodige kilootjes kwijt mag tevens een verkleining. Zo gezegd zo gedaan en braaf melde ik mij op de afgesproken tijd in het Catharinaziekenhuis in Eindhoven. 10 WEST zou mijn voorlopige adres worden.
Toen ik er was hingen er grijze wolken en lag er een pak sneeuw


Helaas had ik de pech om op een 6 pesoons zaal terecht te komen. Beetje druk maar met enig geluk zou ik na 1 nachtje wel door mijn kamergenoten weggestemd worden voor mijn overmatige gesnurk. Maar het probleem loste zichzelf op want op deze kamer ben ik niet meer terug gekeerd. De volgende ochtend om half 8 werd ik opgehaald om naar de O.K. te gaan. Blijft toch een enge ervaring als je zo in je blauwe operatiehempje door twee net iets te vrolijke zusters door de koude gangen naar de nog koudere O.K. word gebracht. Daar aangekomen word je in een wachtruimte gelegd waar het heel koud is en om precies te zijn 18 bedden in een lange rij langs elkaar stonden. Ik lag in het laatste bed. Tussen 8 uur en 5 over 8 werden in een rap tempo alle bedden opgehaald en naar de betreffende operatiekamer gebracht. Op de O.K. zelf was het een drukte van jewelste en na iedereen een slap bibberend handje te hebben gegeven kon het feest beginnen. In een mum van tijd zat ik helemaal volgeplakt met allerlei vrolijk gekleurde plakkertjes, had ik een dikke naald in mijn arm zitten en werd me een slokje van een of ander smerig drankje opgedrongen om het schuim in mijn maag te laten verdwijnen (zit daar schuin in dan?).

En toen kwam het moment! Heerlijk vind ik het altijd, als ze die narcose inspuiten en ik daar heel dapper probeer vanaf 10 terug te tellen. Ik geloof dat het deze keer bij de 8 al mis ging..... Zzzzzz.....Zzzzzzz......

Toen ik wakker werd ( ik kan me de uitslaapkamer niet eens meer herinneren) voelde ik me toch duidelijk minder goed. Pijn had de overhand. Maar ik had ook nog een slang met een prop watten in mijn neus, masserende beenpompen die trombose tegen gaan (en dat klinkt fijner dan het is), een mond als schuurpapier en ik had het koud! Koud omdat bleek al snel, buiten dat er een stuk van mijn maag weggehaald was, ook mijn blauwe O.K. jasje verdwenen was. En waar ben ik eigenlijk? Dit is niet mijn vertrouwde 6- persoons zaal. Ik lag op de Intensive care, waarom is me nog steeds een raadsel, en mijn pyama en de rest van mijn dierbare spulletjes lagen nog op 10 west. Twee dagen heb ik naakt op bed gelegen voordat ik eindelijk terug mocht naar de afdeling en weer herenigd werd met mijn spulletjes.

Snel ging het beter en al na een paar dagen mocht ik naar huis.
Thuis ging het de eerste tijd wel maar toen werd ik ziek. Heel de dag misselijk. Denkend dat het door het eten kwam, of liever gezegd door het niet eten, bleef ik maar een beetje doorsukkelen. Tot er opeens in een tijdsbestek van een uur een bult op mijn buik kwam zo groot als een halve rugbybal. Toen was er geen ontkenning meer mogelijk, ik moets terug naar het ziekenhuis.

Eenmaal op de EHBO aangekomen bleek al snel dat mijn bloed en urine niet de waardes vertonen die men graag ziet. Er zat een ontsteking ( nee ècht? ). Drie uur later lag ik met een zonder goede verdoving opengesneden buik weer terug op 10 West. De pus gutste zowat uit mijn buik en echt het halve ziekenhuis stonk ernaar. Na zo een week in het ziekenhuis te hebben gelegen kwam de volgende verrasing. De pus die via een woundmanager (plastic zak die over de wond geplaats word om het vocht op te vangen) bleek opeens naar maaginhoud te ruiken! Ik had een lekkage!

Na diverse vervelende onderzoeken bleek dat het probleem wel eens met een stent opgelost zou kunnen worden. Een stent is een buisje dat via je keel en slokdarm in mijn maag geplaats zou worden voor het lek zodat het weer gedicht was en tijd kreeg om te genezen. Zo gezegd zo gedaan gaat in dit geval niet op. Een van de meest traumatische ervaringen die ik in mijn leven heb meegemaakt. Ik kreeg natuurlijk een veel te slap roesje, een klem werd in mijn mond geplaatst om mijn kaken te spreiden en toen gingen er een uur lang allerlei slangen en losse onderdelen via mijn keel naar mijn maag. Echt verschrikkelijk. Als toetje werd er op het laats ook nog een voedingssonde door mijn neus gepropt.

Dit probleem was voorlopig even opgelost. De euforie was van korte duur want de volgende ochtend bleken mijn onstekingswaardes die mooi aan het dalen waren ineens weer uit de pan te rijzen. Een nieuw probleem in de vorm van een nieuw abcess.

De rest van mijn avonturen volgen spoedig