Derde en laatste deel van mijn ziekenhuis avonturen

Toch ging het met al die medicijnen die van alles aantasten de goede kant op. Gestaag daalde mijn ontsekingswaardes en de fistel lekte ook bijna niet meer. Na een paar dagen mocht ik dus weer heel voorzichtig vloeibaar gaan eten. Lekker, vla en yoghurt, weer eens wat andere smaakjes in mijn mond. Twee dagen ging het goed en toen begon mijn maag weer te lekken. Stomme vla!!!! Ikke kwaad natuurlijk omdat ik eigenlijk 2 weken niks zou mogen eten en nu opeens na een week verplicht werd om weer vla te gaan eten. Nu kon ik weer opnieuw beginnen!

Met de ontstekingen ging het wel heel goed. Volgens mijn bloedwaardes waren ze zo goed als verdwenen. En met de open buikwond die ik heb blijf je natuurlijk altijd wel iets van een onsteking hebben. Ik mocht dus stoppen met de antibiotica via het infuus en ging over op antibioticapilllen. Nu nog even afwachten hoe mijn lichaam erop zou reageren en als dat allemaal goed zou gaan mocht ik twee dagen later naar huis om daar de behandeling af te maken. De behandeling bestaat alleen nog maar uit pillen slikken en niet eten, nou, dat kan ik overal wel.Gelukkig ging het allemaal goed en op 12 januari heb ik mijn koffertje weer gepakt en ben ik naar huis gegaan :).

Ruim 5 weken heb ik in het ziekenhuis gelegen en ik kan je verzekeren dat de dagen daar ontzettend lang duren. Buiten die vervelende onderzoeken is de verveling het ergste. Hele dagen lig je daar te wachten, op de dokter, op bezoek, op uitslagen, op de wondverzorging. Wachten wachten wachten, heel de dag door. In de laatse 2 1/2 week dat ik er lag heb ik 4 seizoenen (ongeveer 85 afleveringen van 40 minuten) van the OC gekeken, een serie vol drama en intriges van een paar rijke families in Orange County.

Van mijn kamergenoten moest ik het ook niet hebben. In al die tijd heb ik één leuke kamergenoot gehad. Esther, maar die ging ook al na 5 dagen naar huis. De rest waren zeurende klagende vrouwen en kadavers die op sterven na dood waren en zich heel de dag vol kotste, plaste en poepte. De laatste twee weken lag ik met een demente man van 93 en een oude vrouw die terminaal was. De man werd iedere nacht om klokslag half vier wakker om vervolgens heel de kamer vol te pissen (op de grond ja) en daarna tegen de verpleging begon te schreeuwen dat ze ontslagen moesten worden omdat ze niet op tijd bij hem kwamen. De vrouw zei nooit iets en lag alleen maar te kotsen en in haar broek te poepen. Andere kamers waren niet beschikbaar!

Gelukkig heb ik een hele fijne familie- en vriendenkring zodat ik echt ontzettend veel bezoek heb gehad. Daar ben ik iedereen ontzettend dankbaar voor. Zonder al dat bezoek was mijn verblijf een stuk onaangenamer geweest. Op oudejaarsdag zijn er zelfs 21 mensen op bezoek geweest!

Al met al mag ik niet klagen. Door het vele bezoek en de leuke verpleging zijn de 5 weken uiteindelijk toch voorbij gegaan. Inmiddels ben ik een week thuis en alles gaat nog steeds goed. Ik begin er nu pas weer een beetje vertrouwen in te krijgen dat ik niet meer terug hoef naar het ziekenhuis. Okay, ik ben er nog lang niet. Ik loop nog steeds rond met een rugzak met sondevoeding en mijn fistel is nog steeds niet "droog" zoals ze dat noemen, maar ik ben thuis. Ik bepaal zelf weer hoe laat ik wakker word. Ik heb een TV helemaal voor mezelf en een afstandsbediening die het doet. Ik krijg twee keer per dag thuiszorg om de wond te verzorgen en verder ben ik weer bezig om langzaam alle dingetjes die je in het normale dagelijkse leven moet doen weer op te pakken. Voordat ik weer helemaal onafhankelijk ben zal nog wel ff duren maar het gaat al een heel eind de goede kant op.

Als laatste wil ik nog iedereen bedanken voor alle bezoekjes, sms-jes, kaarten en kado's. Zonder dit allemaal had ik het niet gered!!! Bedankt, ik zal dit nooit meer vergeten!