Toch nog een deel 4 van mijn ziekenhuisavonturen

Oh oh, wat heb ik me vergist toen ik in mijn laatste ziekenhuisverhaaltje schreef dat ik er weer vertrouwen in begon te krijgen dat ik niet meer terug hoefde.

In eerste instantie leek het erg goed te gaan. Hoewel het heel moeilijk was om het thuis allemaal een beetje rond te breien terwijl je ziel zwak en gewond bent. De wond was best goed aan het genezen, de fistel lekte nog wel maar dat was relatief maar heel weinig. Ik mocht alleen drinken en voor de rest had ik sondevoeding. Ik smokkelde af en toe een kroepoekje naar binnen maar verder ging het allemaal prima. Ik maakte zelfs weer af en toe een uitstapje met de bus ergens naar vrienden en het leven begon weer een heel klein beetje normaal te lijken.

Je voelt al een 'en toen' aankomen hè.... En toen opeens van de een op de andere dag kon ik niet meer drinken. Niet eens een nipje. Ja, technisch gezien ging het wel. Glas aan je mond, gieten en slikken. Appeltje eitje. Maar ongeveer 20 minuten kondigde mijn gehavende mini-maagje aan dat de inhoud retour afzender kwam. Hup, Weer naar de wc en daar kwam mijn nipje roosvicee aan in bruisend gezelschap van een berg schuim. Dit ging zo dagen door en ondertussen werd de misselijkheid steeds erger.

Inmiddels had ik door al dat braken mijn sonde uitgebraakt en er moest dus een nieuwe in. Doodziek en een paar dagen zonder sondevoeding ging ik op donderdag terug voor een nieuwe sonde. Eindelijk kwam ik aan in het ziekenhuis. Het drankje wat je vooraf eigenlijk moest drinken kon ik niet eens naar binnen krijgen dus ging de dokter zo maar aan de slag. Het hele gedoe met slangen door mijn keel en neus viel deze keer mee dankzij een goed werkend roesje. Na een paar uurtjes uitslapen liep ik nog een beetje dizzy het ziekenhuis weer uit met een prachtige nieuwe glimmende neussonde. Helaas heb ik deze dezelfde dag alweer uitgebraakt.

Vrijdagochtend dus maar weer meteen bellen naar het ziekenhuis en ja hoor.... er was nog een gaatje in hun agenda dus ik kon meteen weer komen voor een nieuwe sonde. En weer herhaalde zich het slangendrama van de dag ervoor. Deze sonde heeft er precies anderhalf uur in gezeten en toen braakte ik hem er weer uit.


Inmiddels was het vrijdagavond. Ik had 11 dagen niet meer gegeten en 5 dagen niet meer gedronken. Ik kon haast niks meer. De trap op lukte niet meer in één keer en zelfs bij het opstaan vanuit zittende positie had ik het gevoel te vallen. Op zaterdag werd ik dus weer opgenomen in het ziekenhuis. Uitgedroogd en uitgeput.

In het ziekenhuis kreeg ik meteen 2 infusen. Één in elke arm. Eentje voor voeding en de andere voor vocht. Binnen een paar dagen knapte mijn verdorde lichaam weer op en voelde ik me prima. Nu zaten we alleen nog met het probleem hoe ik op lange termijn mijn voeding binnen kon krijgen. Die oplossing kwam in de vorm van een halslijn. Ik kreeg een zogenaamde HIKMAN. Ik moest dus weer naar de OK. Daar werd onder plaatselijke verdoving een sneetje in mijn borst gemaakt en van daaruit een tunneltje gemaakt naar mijn halsslagader. Door het tunneltje werd een infuuslijn naar binnen gestoken en direct in mijn halsslagader geplaatst. Deze infuuslijn is erg comfortabel, je voelt er echt niks van als ie eenmaal zit. Het was inmiddels bijna 2 weken verder en op vrijdagmorgen kreeg ik te horen dat als alles met de apotheek en de huisarts was geregeld voor de voeding thuis ik naar huis mocht.

Toen kwam de grote tegenvaller. De zorgverzekeraar was al dicht op vrijdagmiddag en kon dus mijn aanvraag niet meer goedkeuren. Het gevolg was dat ik dus pas op maandag mijn aanvraag kon doen en op dinsdag naar huis. Vier dagen langer in het ziekenhuis dan noodzakelijk door de Nederlandse burocratie. Ik hou van Holland!!!