Feest, of niet?

Morgen is het zover. Morgen is de 'grote' dag. Nog maar 1 nachtje woelen!
Morgen ben ik precies een jaar ziek. Driehonderdvijfenzestig dagen. Das een mijlpaal, een bijzondere dag. Volgens Wikipedia is het zelfs een hele bijzondere dag. Een Jubileum. Een katoenen Jubileum om precies te zijn.

Jubileum
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Een jubileum is herdenking van een gebeurtenis die een bepaald aantal (meestal een veelvoud van 5) jaren geleden is.
Bij een jubileum hoort een feest, dat bij de te vieren periode op passende wijze wordt gevierd.
De verschillende jubilea zijn;
1 jaar: katoen, 2 jaar: leer, 3 jaar: tarwe, 5 jaar: blik, 10 jaar: tin, 12,5 jaar: koper, 20 jaar: porselein, 25 jaar: zilver, 30 jaar: parel, 35 jaar: robijn, 40 jaar: smaragd, 45 jaar: vermiljoen, 50 jaar: goud, 60 jaar: diamant, 65 jaar: briljant, 80 jaar: eiken

bron; wikipedia


Vooral die zin over dat ik een passend feestje moet vieren trok mijn aandacht. Want een reden voor een feestje laat ik me niet vlug ontglippen. Maar hoe vier je op passende wijze dat je trieste relaas nu al een jaar duurt?

Ik zou bijvoorbeeld kunnen beginnen met 's ochtends nadat ik mijn hechtingen gevlecht heb, een glitterverband heb opgeplakt, mijn stomazakje heb vervangen voor een feestelijk ballonnetje en mezelf extra mooi heb aangekleed de keuken in kunnen gaan om muffins te bakken voor de mensen van de thuiszorg, die trouw twee keer per dag op de stoep staan om mij uit te pakken, schoon te maken en vervolgens weer in te pakken in allerlei verbanden. Vanochtend heb ik zelfs kunnen regelen dat ze me achterna reizen om me te verzorgen als ik niet thuis ben. Die mensen hebben dus ook wel wat verdiend op deze feestelijke dag.

's Middags komen dan mijn lotgenoten van maagdarmleverforum.nl en mijn nieuwe vrienden van stomaatje.nl. Ik zou de groep opdelen in twee tafels. Een grote feestelijke tafel met allemaal vezelrijke hapjes, want dat is goed voor om de stoelgang goed op gang te houden, voor mijn medestomaatjes en een leeg klein tafeltje met een asbak voor mijn maagdarmlever lotgenoten die toch niet mogen eten of drinken. Om de pruttelende stomaatjes en de ratelende TPV pompen te overstemmen zou ik heel hard Everybody Hurts van REM op repeat aan kunnen zetten. En natuurlijk veel wierook, want iedereen weet dat mensen met een stoma stinken.

En 's avonds, ja dan gebeurt het. Dan komen de familie en vrienden en gaat het dak eraf. Pompende techno en kniperende lichtjes. Veel hapjes en drank, Jef achter de draaitafels, Tibo vrolijk dansend, Mirjam gezellig knoeiend, Ellen luidruchtig ratelend, Karin aanstekelijk lachend en Lydia die op en neer loopt naar de koelkast om haar roseetje op peil te houden. Verder overal pratende en dansende mensen die het naar hun zin hebben. Tot in de vroege uurtjes....

Maar helaas, dat ga ik allemaal niet volhouden. Ik zal een feestje over moeten slaan.
Bovendien heb ik niet veel zin om deze gebeurtenis te gaan herdenken. Ik blijf daarom morgen lekker op de bank met wat DVD-tjes en laat mijn katoenen Jubileum aan me voorbij gaan en het word een dag zoals alle andere.