Je hebt van die dagen....

Het was zowieso al een rare dag. Een hele gezellige dag, dat wel, maar echt zo'n dag waar niks vanzelf gaat.

Het begon al na zo'n drie kwartier schat ik. Ik was onderweg met Ghazy naar Den Haag. De reden was een sollicitatiegesprek waar Ghazy naartoe moest en we hadden de avond ervoor spontaan besloten om er een leuk dagje van te maken, zoals je alleen kunt als je allebei geen werk hebt. En zo gezegd zo gedaan, rond twaalf uur vertrokken we richting de hofstad, die mooie stad achter de duinen. Het was een mooie frisse vroege voorjaarsdag. Het zonnetje scheen bedrieglijk want ondertussen was het echt fucking koud buiten.

Vlak voor Breda besloten we te tanken. Ghazy liep vast naar binnen om te betalen. Zij was per slot van rekening degene die binnen enkele uren een droombaan ging bemachtigen. Enkele seconden later kwam ze met grote ongeruste ogen, druk gravend in een enorme portemonnee weer naar buiten gelopen. "Ik denk dat ik mijn pasje in mijn andere tas heb zitten". Even later wist ze het zeker. Ik had gelukkig wel de goede tas en portemonnee bij. Alleen is mijn bankpasje een beetje overbelast en moet het een poosje rustig aan doen. Gelukkig had ik nog net genoeg cash bij om de rekening te betalen en konden we onze reis vervolgen. Ik wist, omdat ik twee decennia geleden bij de Postbank heb gewerkt, dat je met legitimatiebewijs aan de balie bij de bank geld kon opnemen.

Eenmaal aangekomen in het centrum van Den haag hadden we de auto in de parkeergarage gezet. En jawel hoor, al voordat we de auto verlaten hadden was het parkeerkaartje kwijt. Ik ben altijd al erg slecht met parkeerkaartjes dus ik geef dat ding zodra het uit dat apparaat komt aan mijn medepassagier zodat ik altijd iemand anders de schuld kan geven mocht het misgaan. Gelukkig is ons verder drama in deze zaak bespaart gebleven en vond Ghazy bij het uitstappen het kaartje op de grond langs de auto terug. Op naar de ING bank!

Eenmaal buiten kregen we gelijk de wind van voren. Een koude snijdende wind die eigenlijk helemaal niet bij het zonnige straatbeeld paste. Het was maar een klein stukje naar de bank. Blijkbaar hadden meer mensen het koud want het was er erg druk. Eenmaal aan de beurt werd ons door een keurige jongedame met een vriendelijke glimlach medegedeeld dat je alleen geld kon afhalen als je pas verloren of gestolen was en er dus ook aangifte bij de politie gedaan was. Blijkbaar waren er in de afgelopen 20 jaar toch wat dingetjes verandert. Had ik nu mijn neussonde nog maar, dan hadden ze ons wel geholpen. Ik heb nog heel even mijn droopy gezicht op gezet en gesmeekt maar dat hielp niet. Even overwoog ik nog om haar te bedreigen met mijn stoma maar daar heb ik maar vanaf gezien. En nu?

Daar stonden we dan, in Den haag, met een auto in de parkeergarage die we er niet meer uit konden halen omdat we geen parkeergeld hadden. Maar, first things first, het sollicitatiegesprek want daar kwamen we voor. En terwijl Ghazy, druk met familie en vrienden bellend om een terugreislening af te sluiten in de metro naar haar gesprek stapte liep ik enthousiast de stad in om mijn laatste anderhalve euro uit te geven. Shop till you drop!

Anderhalf uur later stond Ghazy weer voor mijn neus. Zonder baan maar met een tas vol geleende cash. Hoe doet ze dat toch zo vlug? Het sollicitatie- gesprek bleek eigenlijk meer een oriënterend gesprek te zijn. Dan maar lekker de stad in en gezellig doen. En dat was het! Leuk geshopt zonder iets te kopen en zelfs nog even op een terrasje gezeten.

Inmiddels was het donker, nog kouder en de winkels gingen dicht. Op naar Cremers, de toeristische softdrugs trekpleister van Den Haag. Tijd voor ontspanning en ff lekker opwarmen. Na een uurtje zoeken en richtingaanwijzingen vragen hebben we het dat toch uiteindelijk gevonden. En warempel.... er werd wodka verkocht in de coffeeshop :). Goed opgewarmd liepen we drie kwartier later naar Vapianos PastaPizzabar voor een verantwoorde maaltijd. Pizza met vijgen en Pasta Carbonara en dan samen delen. Ik stond in de lange rij voor de pizza's en Ghazy in een kort rijtje bij de pasta's. Na bestelling kreeg ik een high-tech apparaatje mee dat zou gaan trillen als de pizza klaar was. Dit is leuk! Vol spanning hield ik mijn Pizza-alarm in de gaten en jawel... na enkele minuten begon gingen er allemaal vrolijke lampjes branden en het getril was onmiskenbaar. Ondertussen stond Ghazy nog steeds op dezelfde plek in het korte rijtje. Na 10 minuten ellebogenwerk in een te druk restaurant met een enorm bord met een pizza DELL'ALPE erop had ik een hoekje van een tafel bemachtigd waar we precies met zijn tweeën konden zitten. Na 10 minuten geobserveerd te hebben hoe de kaas langzaam donkerder geel werd en plastic-achtiger besloot ik om mijn halve pizza vast naar binnen te werken zodat ik later in ieder geval aan Ghazy kon vertellen hoe lekker hij was toen ie nog een beetje warm was. En eindelijk, na een half uur kwam Ghazy eraan met een bordje dampende pasta. Even later liepen we tevreden met volle buikjes naar de auto. Op naar Ghazy!

"De volgende rechtsaf" verkondigde Ghazy Ghazy. BONK!!!.... "Wat was dat?" vroeg Ghazy ghazy belangstellend. "Echt geen idee?" "Hier weer rechts". BONK! (???) "De volgende links". En geruisloos gleed mijn autootje door de bocht. "De volgende rechts". BONK! Het is dus alleen in een bocht naar rechts en ik kon het met mijn voeten via de vloer zelfs een beetje voelen. Het kwam van linksvoor! Mijn professionele conclusie; het moeten de schokbrekers of de as zijn! Zo zie je maar weer dat de uitdrukking "Homo, blijf bij je leest" niet zomaar uit de lucht is komen vallen

Enigszins ongerust vervolgden we onze rit door Den Haag. Ervan overtuigd dat mijn auto ieder moment in tweeën kon breken greep ik ieder bochtje naar rechts aan om te kijken of ie nog "bonkte" door extra gas te geven. Waarom doen mensen dat eigenlijk? In plaats van dat je het probleem zou gaan ontlasten om de situatie niet te verergeren. Net als wanneer je net een kies hebt laten trekken en je heel de tijd met het puntje van je tong ruw en lomp in het gekneusde tandvlees, waar net je kies uitgetrokken is, te gaan zitten porren om te voelen of het nog steeds pijn doet.

Na wat spulletjes (we konden zelf amper de auto meer in) opgehaald te hebben bij Ghazy gingen we uiteindelijk weer richting Eindhoven. Het bonkprobleem hadden we tijdelijk opgelost door de muziek wat harder te zetten. Wat ben ik blij dat ik niet rechtstreeks naar de garage ben gereden. Bij nader onderzoek bleek mijn kapotte schokdemper geluid veroorzaakt te worden door een volle bierfles die onder mijn stoel lag te rollen en bij ieder bochtje naar rechts tegen het metaal van mijn stoel aanrolde. Dat had genant kunnen worden!

Om twaalf uur 's avonds was ik weer thuis. Het was een hele leuke dag geweest. Thnx Ghazy!