Laatste blog....

Wat raar, als deze blog gepubliceerd word is het dus goed gegaan en heb ik rust. Het spijt me enorm dat ik daarbij heel veel mensen heel veel verdriet doe.
Jaren ben ik aan het knokken geweest en op een gegeven moment breekt de tijd dat je je verlies moet nemen. Mensen die me kennen weten dat ik alles geprobeerd heb en ik hoop dat iedereen op den duur een bepaalde vrede met mijn besluit kan hebben.

Ik heb mijn besluit in oktober genomen en heb dus niks overhaasts gedaan. Ik wilde eigenlijk wachten tot de lente. Maar door dat hele gedoe met Tibo is de situatie zo onhoudbaar geworden dat ik het echt niet meer trek en ik heb dus twee weken geleden ongeveer mijn plannen bijgesteld waardoor ik niet alles af heb kunnen ronden wat ik van plan was.

Ik wil uitdrukkelijk laten weten dat niemand hier schuld aan heeft en niemand dit heeft kunnen voorkomen buiten proffesionele hulp, maar de hulpverlening heeft schandelijk gefaald. Ik wist al 10 jaar dat het onvermijdelijk was en mijn moeder heeft dat ook wel eens uitgesproken.

Ik ben een beetje bang dat Tibo de zondebok word voor een aantal mensen maar ook hij kon hier niks aan doen. Tibo heeft gewoon de pech dat hij het afgelopen jaar mijn grootste bron van problemen was. Na een gesprek vorige week is duidelijk geworden dat we allebei niet zo handig bezig zijn geweest. Dat gebeurt nou eenmaal in het leven. Het zou eruit zien als iedereen waar je een foutje bij maakt zelfmoord zou plegen en jij dat dan op je geweten zou hebben. Alles wat we vorige week besproken hebben heb ik Tibo vergeven.

Waar ik wel ontzettend boos over ben is dat hij gisterenavond tussen mij en mijn vrienden is gaan staan waardoor ik oud en nieuw, wat ik als afscheidsnacht had ingepland, alleen thuis achter mijn computer heb doorgebracht, zonder afscheid te kunnen nemen. Sterker nog, door zijn koppige besluit om mij buiten te sluiten is de situatie zo geescaleerd dat ik op dit moment, twee uur voor mijn dood ongeveer, met diverse mensen ruzie heb. Mirjam vind ik het allerergste. Ik heb haar net een mail gestuurd om mijn excuses aan te bieden. Zij is ontzettend de dupe geworden van deze hele toetsand. Okay Tibo wist natuurlijk niet dat dit mijn laatse nacht was anders had hij waarschijnlijk mij dat half uurtje waar heel netjes om vroeg wel gegund. Maar hij had zowieso nooit tussen mij en mijn vrienden mogen gaan staan.
Ik zal nooit weten of Mirjam me vergeeft, en Tibo, dat zal ik jou nooit vergeven. Deze is voor jou rekening, had je maar niet zo egoïstisch moeten zijn en na moeten trappen. Bij deze trap ik terug en daar kun je nooit meer iets aan doen!

Proost!

Op 2012

Is dit nou nieuws???

Eigenlijk heb ik mijn hele leven het nieuws toch wel enigzins bijgehouden. Niet dat ik nou alles bijhoud en alle media erop nasla, maar ik wist altijd enigzins wel wat er gaande was in de wereld. Kranten lezen is niet aan mij besteed, ze zijn onhandig, veel te groot, bestaan uit losse stukken, ze stinken en je krijgt er vieze handen van. Internet en TV daarintegen zijn instrumenten waar ik wel wat mee kan. Het is altijd mijn traditie geweest om voor mijn werk, als ik wakker word, de TV aan te zappen en de herhaling van het nieuws 2 à 3 keer te kijken tot mijn huis warm genoeg was om onder mijn dekbed uit te kruipen. Buiten die nieuwsuitzending keek ik ook regelmatig op websites als nu.nl en zo links en rechts had ik ook nog wel eens een zinnig gesprek of een discussie over wereldnieuws.
Dan had ik natuurlijk ook nog altijd collega's en klanten die me op de hoogte hielden van alle grote en pietluttige dingen die zich afspeelde in de regio. "Goh heb je het al gehoord van die mevrouw hier op de hoek, die met dat hondje en die grote wenkbrauwen....".

Echter het laatste anderhalf jaar is dit er allemaal een beetje bij ingeschoten. Zowieso word ik pas wakker als de nieuwsuitzendingen allang voorbij zijn en tegenwoordig warm ik heel gezellig mijn huis op tijdens koffietijd. En ook al zijn Loretta, Pernille en Quinty goede vriendinnen van me geworden, echt wijzer word ik er niet van.
Een lange tijd heb ik niet fatsoenlijk achter de computer kunnen zitten om alles bij te houden en als dat al wel lukte had ik mijn handen vol aan al het "nieuws" dat zich in mijn eigen leven afspeelde.

Een paar weken geleden ving ik echter opeens een berichtje op zo ergens in een winkel op de radio dat mijn aandacht trok. Iets met Japan, water en kernrampen?!? Eerst dacht ik nog dat ze weer oude misvormde Tsjernobyl koeien uit de verontreinigde sloot aan het halen waren maar toen ik later op de dag weer iets hoorde over Japan en een kernramp besloot ik dat het toch maar eens tijd werd om op onderzoek uit te gaan. Wat was hier loos?

Vijf dagen nadat die verschrikkelijke verwoestende tsunami toe had geslagen drong het nieuws pas tot mijn wereldje door. En nog bij toeval eigenlijk. Daar schrok ik eigenlijk wel een beetje van. Sta ik zover buiten de maatschappij? Waarom heeft Loretta me niet even gewaarschuwd?
Snel heb ik me een beetje ingelezen over de ramp in Japan me verbijsterend over dat natuurgeweld en de schokkende beelden. Het word hoog tijd om mijn wereld weer wat groter te maken.

Maar hoe pak je dat aan? De wereld opnieuw leren kennen? Dat is wel heel veel ineens. Misschien moet ik het klein aanpakken. Regionaal beginnen. Op de website van het Eindhovens dagblad! Dus klikkerdeklik, op het kopje Eindhoven en tadaaaa....
Daar was het eerste nieuwsbericht dat mijn bekrompen horizonnetje weer wat op moest rekken;

Eindhovenaar duwt vriendin tegen trap

dinsdag 26 april 2011 | 12:41 |

EINDHOVEN - Een Eindhovenaar is dinsdagochtend door de politie aangehouden, omdat hij in een woning in Strijp zijn vriendin bruut tegen een trap aan heeft geduwd.

De vriendin liep hierdoor een kneuzing op aan haar rug. De politie werd gewaarschuwd en agenten hebben vervolgens de man rond 6.25 uur in de woning aangehouden en meegenomen naar het politiebureau.


?!? Is dit nieuws? Moet ik me nu meer verbonden voelen met de maatschappij nu ik hier wetenschap van heb? Als je dan toch al vind dat dit groots op de nieuwspagina van het Eindhovens dagblad moet zetten maak het dan in ieder geval een beetje interessant! Een leuke foto erbij van de vriendin met een enorme blauwe plek op haar rug en een foto met een zwart balkje van de vriend die afgevoerd werd in de politieauto had het geheel al een heel stuk opgevrolijkt. Of de reden waarom erbij? Ze zal echt wel iets gedaan hebben.... Je komt toch niet thuis uit je nachtdienst en dan BATS.... je vriendin tegen de trap aangooien en naar je bed gaan. Nee, ze zal zijn bordje eten wel niet op tafel hebben gehad, of het was weer een zootje in huis. Maar niks van dit alles. Geen verklaring.

Morgen na koffietijd zal ik eens het nieuws kijken via programma gemist want ik heb gehoord dat er een of ander lingeriemodel (Kate Middleton) gaat trouwen in Engeland en dat schijnt ook nogal nieuws te zijn. En ik ving iets op over een "code rood" ivm brandgevaar in Nederlands natuurgebieden. Wat is er toch allemaal aan de hand?

Tien, negen, acht, zeven.......

Het aftellen is weer begonnen. Ik loop alweer druk lijstjes te maken wat ik allemaal nog moet regelen en aan wie ik de dingen uit kan besteden. Ervaringen uit het verleden hebben me nou eenmaal geleerd dat ik er niet van uit kan gaan dat ik na 5 dagen weer thuis ben. Negen mei, is de voorlopige datum dat de operatie nu gepland staat. Ik moet nog een adresje zoeken voor Peppie, mijn plantjes moeten verzorgd worden, ik heb (weer) nieuwe pyjama's / joggingbroeken nodig want die van de vorige keer passen niet meer, ik wil mijn schuur nog opruimen, ik moet nog toiletpapier gaan kopen, ik moet...., ik wil....

Ik heb nog 25 dagen de tijd om alles op orde te brengen. Tijd genoeg dus, maar omdat ik regelmatig mijn plannen voor de dag moet wijzigen omdat ik teveel krampen heb is het wel tijd om te beginnen. Ik wil graag goed voorbereid zijn. Dat is de enige rust die ik voor mezelf kan creëren. De rest heb ik niet in de hand. Dat gebeurt gewoon, of ik nou wil of niet.

Wat gaat er nu eigenlijk precies gebeuren?

Bovenstaand plaatje geeft een beetje de situatie weer hoe de situatie in mijn buik is. Bij mij is het allemaal net iets anders omdat het destijds met een spoedoperatie gebeurt is. Mijn stomauitgang zit een centimeter of 15 hoger dan op de foto. Ik heb na mijn dunne darm nog 20cm dikke darm en dan komt mijn stoma. Daarna heb ik nog zo'n 120cm dikke darm over die momenteel werkeloos in mijn buik ligt te wachten op 9 mei. De bedoeling is om de twee stukken dikke darm weer aan elkaar te maken zodat alles weer via de normale weg naar buiten kan.

Ik heb door al dat hakken en zagen in mijn buik ook minstens 1 en misschien 3 breuken in mijn buikwand, dat was op de echo niet te zien. Daarnaast heb ik nog 4 zwakke plekken van operatiewonden die later een risico geven op breuken. Een breuk is niet levensbedreigend maar kan heel erg pijnlijk zijn. De buikwand zorgt ervoor dat alle ingewanden netjes op zijn plek blijven zitten. Door een breuk kunnen darmen naar buiten worden gedrukt die dan opeens een enorme bult op je buik vormen. Ik kan deze als ik even ga liggen weer netjes naar binnen proppen tot een normale situatie. Maar darmen kunnen ook bekneld komen te zitten in een breuk en dan is een spoedoperatie aan de orde.

De hoogste prioriteit bij de volgende operatie is het herstellen van de stoma. Het probleem is een beetje dat het ene gedeelte van mijn dikke darm rechts op mijn buik zo'n 13cm onder mijn tepel zit en het andere eind zo'n 35cm verderop zit linksonder in mijn buikholte. Het is de vraag of deze afstand overbrugd kan worden. De arts die mijn spoedoperatie heeft uitgevoerd zei meteen erna dat de stoma absoluut ongedaan gemaakt kon worden. Mijn eigen chirurg wil niet verder gaan dan waarschijnlijk wel. Dat is toch iets heel anders dan "absoluut". Waarschijnlijk laat ruimte voor twijfel, absoluut niet. En laten we eerlijk zijn, er zijn het afgelopen anderhalf jaar heel veel erg onwaarschijnlijke dingen gebeurt. Ik ben er dus niet gerust op.

Als tweede gaat de chirurg met de hand heel mijn dunne darm nakijken of er vernauwingen inzitten die mijn krampen zouden kunnen veroorzaken. Dit moet handmatig gebeuren door mijn hele negen meter dunne darm eruit te halen en na te kijken.


Als dit gebeurt is gaat de dokter kijken of het verantwoord is om meteen in dezelfde operatie een soort van matje over mijn buikwand te plaatsen. De bedoeling is dan dat dit matje ingroeit in de buikwand en zo de boel verstevigd. Het probleem is dat ik erg infectiegevoelig ben en een stomaoperatie nooit een schone operatie is. Hierdoor kan uiteindelijk de operatiewond ook niet dicht gehecht worden maar blijft een open wond die vanzelf moet genezen. Waarschijnlijk gaat het plaatsen van de mat dan ook pas een half jaar na de operatie gebeuren en betekend dat dus dat ik nog vaker geopereerd moet worden. Zoals het er nu naar uitziet heb ik dus nog 3 à 4 operaties voor de boeg.

Als alles volgens het boekje verloopt dan zou ik na een dag of vijf weer naar huis mogen. Na een week of drie zou ik weer volledig moeten kunnen eten en na een week of zes zou ik weer redelijk hersteld moeten zijn, maar....

Door alle operaties is mijn buik inmiddels een soort achtbaan geworden en niemand weet hoe die precies loopt. Mijn buik zit vol littekenweefsel en verklevingen. Ook in mijn buikholte zitten verschillende verklevingen van abcessen die de zaak wat lastiger kunnen maken. De dokter probeert deze zoveel mogelijk te omzeilen maar helemaal gaat dat niet lukken. Het lastige van littekenweefsel is, is dat het heel slecht doorbloed is en daardoor heel slecht geneest. De dokter acht dus de kans op nieuwe complicaties groter dan de kans dat alles goed gaat. Wat die complicaties zijn is altijd maar afwachten. De twee grootste risico's zijn lekkages en infecties. En die twee dingen kunne weer een domino-effect van andere complicaties teweeg brengen, dat hebben we de vorige keren al wel gezien.

Reikhalzend kijk ik uit naar de operatie. Ik kan niet wachten tot ik van die kutstoma af ben. Ik heb inmiddels redelijk geaccepteerd dat ik een tijdelijk stoma heb en loop niet meer de hele dag te zeuren en te klagen. Maar vergis je niet, ik haat dat ding grondig. Het belemmerd me in veel dingen, ik schaam me ervoor, het maakt geluid, je ziet het (omdat ie bij mij zo hoog zit) door je kleren heen en het is gewoon een heel gedoe om iedere keer als je de deur uitgaat te zorgen dat je op alle situaties bent voorbereid en alle daarvoor benodigde spullen bij je hebt. Bovendien word je na een paar openbare lekkages (in de Expo, op Awakenings, in de C1000) behoorlijk onzeker. En in de zomer krijg je ook nog eens te maken met transpireren en hogere temperaturen waardoor de kans op lekkages aanzienlijk hoger word. Dat ding moet er dus af!

Tegelijkertijd kijk ik kokhalzend uit naar de operatie. Van angst. Ik ben erg bang. Bang voor nieuwe complicaties. Ik zou echt niet weten waar ik de kracht nog vandaan zou moeten halen om weer maanden niet te mogen eten. Weer maandenlang op de bank lig met twee keer per dag thuiszorg. Weer maandenlang met allerlei infusen en neussondes nagestaard te worden op straat en de meest stomme vragen over privédingen gesteld krijg door mensen die ik nooit eerder heb gezien. Weer maandenlang depressief en bang ben. Weer niet kan beginnen met de wederopbouw van mijn leven.

Maar mijn aller- allergrootste angst is dat ik wakker wordt met een stoma.

LELIJK / MOOI......

Het is weer zover. Een klein maandje geleden ben ik heel langzaam aan weer begonnen met sporten. Alleen een klein beetje steppen hoor, heel kalmpjes aan allemaal.

Enige tijd (lees jaren) geleden heb ik van Koen 2 haltertjes gekregen. Prima, steppen en gewichtjes. Buikspieren moet ik op doktersadvies maar even laten voor wat het is. Ik ben dus weer begonnen om wat spierweefsel op deze kale lege botjes te kweken. Slechts één ding staat mij nog in de weg.... M'n haltertjes zijn lelijk, verroest en als je ze vast hebt gehad stinken je handen de rest van de dag naar stuivers.


Hier moet nodig iets gepimpt worden ;). Ik voel een missie aankomen :). Na wat geknutsel met spuitbussen, glitters en roze griptape kan ik nu aan de slag met mijn prachtige wit/groen/roze fris riekende haltertjes!

Je hebt van die dagen....

Het was zowieso al een rare dag. Een hele gezellige dag, dat wel, maar echt zo'n dag waar niks vanzelf gaat.

Het begon al na zo'n drie kwartier schat ik. Ik was onderweg met Ghazy naar Den Haag. De reden was een sollicitatiegesprek waar Ghazy naartoe moest en we hadden de avond ervoor spontaan besloten om er een leuk dagje van te maken, zoals je alleen kunt als je allebei geen werk hebt. En zo gezegd zo gedaan, rond twaalf uur vertrokken we richting de hofstad, die mooie stad achter de duinen. Het was een mooie frisse vroege voorjaarsdag. Het zonnetje scheen bedrieglijk want ondertussen was het echt fucking koud buiten.

Vlak voor Breda besloten we te tanken. Ghazy liep vast naar binnen om te betalen. Zij was per slot van rekening degene die binnen enkele uren een droombaan ging bemachtigen. Enkele seconden later kwam ze met grote ongeruste ogen, druk gravend in een enorme portemonnee weer naar buiten gelopen. "Ik denk dat ik mijn pasje in mijn andere tas heb zitten". Even later wist ze het zeker. Ik had gelukkig wel de goede tas en portemonnee bij. Alleen is mijn bankpasje een beetje overbelast en moet het een poosje rustig aan doen. Gelukkig had ik nog net genoeg cash bij om de rekening te betalen en konden we onze reis vervolgen. Ik wist, omdat ik twee decennia geleden bij de Postbank heb gewerkt, dat je met legitimatiebewijs aan de balie bij de bank geld kon opnemen.

Eenmaal aangekomen in het centrum van Den haag hadden we de auto in de parkeergarage gezet. En jawel hoor, al voordat we de auto verlaten hadden was het parkeerkaartje kwijt. Ik ben altijd al erg slecht met parkeerkaartjes dus ik geef dat ding zodra het uit dat apparaat komt aan mijn medepassagier zodat ik altijd iemand anders de schuld kan geven mocht het misgaan. Gelukkig is ons verder drama in deze zaak bespaart gebleven en vond Ghazy bij het uitstappen het kaartje op de grond langs de auto terug. Op naar de ING bank!

Eenmaal buiten kregen we gelijk de wind van voren. Een koude snijdende wind die eigenlijk helemaal niet bij het zonnige straatbeeld paste. Het was maar een klein stukje naar de bank. Blijkbaar hadden meer mensen het koud want het was er erg druk. Eenmaal aan de beurt werd ons door een keurige jongedame met een vriendelijke glimlach medegedeeld dat je alleen geld kon afhalen als je pas verloren of gestolen was en er dus ook aangifte bij de politie gedaan was. Blijkbaar waren er in de afgelopen 20 jaar toch wat dingetjes verandert. Had ik nu mijn neussonde nog maar, dan hadden ze ons wel geholpen. Ik heb nog heel even mijn droopy gezicht op gezet en gesmeekt maar dat hielp niet. Even overwoog ik nog om haar te bedreigen met mijn stoma maar daar heb ik maar vanaf gezien. En nu?

Daar stonden we dan, in Den haag, met een auto in de parkeergarage die we er niet meer uit konden halen omdat we geen parkeergeld hadden. Maar, first things first, het sollicitatiegesprek want daar kwamen we voor. En terwijl Ghazy, druk met familie en vrienden bellend om een terugreislening af te sluiten in de metro naar haar gesprek stapte liep ik enthousiast de stad in om mijn laatste anderhalve euro uit te geven. Shop till you drop!

Anderhalf uur later stond Ghazy weer voor mijn neus. Zonder baan maar met een tas vol geleende cash. Hoe doet ze dat toch zo vlug? Het sollicitatie- gesprek bleek eigenlijk meer een oriënterend gesprek te zijn. Dan maar lekker de stad in en gezellig doen. En dat was het! Leuk geshopt zonder iets te kopen en zelfs nog even op een terrasje gezeten.

Inmiddels was het donker, nog kouder en de winkels gingen dicht. Op naar Cremers, de toeristische softdrugs trekpleister van Den Haag. Tijd voor ontspanning en ff lekker opwarmen. Na een uurtje zoeken en richtingaanwijzingen vragen hebben we het dat toch uiteindelijk gevonden. En warempel.... er werd wodka verkocht in de coffeeshop :). Goed opgewarmd liepen we drie kwartier later naar Vapianos PastaPizzabar voor een verantwoorde maaltijd. Pizza met vijgen en Pasta Carbonara en dan samen delen. Ik stond in de lange rij voor de pizza's en Ghazy in een kort rijtje bij de pasta's. Na bestelling kreeg ik een high-tech apparaatje mee dat zou gaan trillen als de pizza klaar was. Dit is leuk! Vol spanning hield ik mijn Pizza-alarm in de gaten en jawel... na enkele minuten begon gingen er allemaal vrolijke lampjes branden en het getril was onmiskenbaar. Ondertussen stond Ghazy nog steeds op dezelfde plek in het korte rijtje. Na 10 minuten ellebogenwerk in een te druk restaurant met een enorm bord met een pizza DELL'ALPE erop had ik een hoekje van een tafel bemachtigd waar we precies met zijn tweeën konden zitten. Na 10 minuten geobserveerd te hebben hoe de kaas langzaam donkerder geel werd en plastic-achtiger besloot ik om mijn halve pizza vast naar binnen te werken zodat ik later in ieder geval aan Ghazy kon vertellen hoe lekker hij was toen ie nog een beetje warm was. En eindelijk, na een half uur kwam Ghazy eraan met een bordje dampende pasta. Even later liepen we tevreden met volle buikjes naar de auto. Op naar Ghazy!

"De volgende rechtsaf" verkondigde Ghazy Ghazy. BONK!!!.... "Wat was dat?" vroeg Ghazy ghazy belangstellend. "Echt geen idee?" "Hier weer rechts". BONK! (???) "De volgende links". En geruisloos gleed mijn autootje door de bocht. "De volgende rechts". BONK! Het is dus alleen in een bocht naar rechts en ik kon het met mijn voeten via de vloer zelfs een beetje voelen. Het kwam van linksvoor! Mijn professionele conclusie; het moeten de schokbrekers of de as zijn! Zo zie je maar weer dat de uitdrukking "Homo, blijf bij je leest" niet zomaar uit de lucht is komen vallen

Enigszins ongerust vervolgden we onze rit door Den Haag. Ervan overtuigd dat mijn auto ieder moment in tweeën kon breken greep ik ieder bochtje naar rechts aan om te kijken of ie nog "bonkte" door extra gas te geven. Waarom doen mensen dat eigenlijk? In plaats van dat je het probleem zou gaan ontlasten om de situatie niet te verergeren. Net als wanneer je net een kies hebt laten trekken en je heel de tijd met het puntje van je tong ruw en lomp in het gekneusde tandvlees, waar net je kies uitgetrokken is, te gaan zitten porren om te voelen of het nog steeds pijn doet.

Na wat spulletjes (we konden zelf amper de auto meer in) opgehaald te hebben bij Ghazy gingen we uiteindelijk weer richting Eindhoven. Het bonkprobleem hadden we tijdelijk opgelost door de muziek wat harder te zetten. Wat ben ik blij dat ik niet rechtstreeks naar de garage ben gereden. Bij nader onderzoek bleek mijn kapotte schokdemper geluid veroorzaakt te worden door een volle bierfles die onder mijn stoel lag te rollen en bij ieder bochtje naar rechts tegen het metaal van mijn stoel aanrolde. Dat had genant kunnen worden!

Om twaalf uur 's avonds was ik weer thuis. Het was een hele leuke dag geweest. Thnx Ghazy!

De pikkenvanger van Hamelen & en de gelaarsde Kut

Superleuke aankondiging feestje a.s. zaterdag

Lang, lang geleden in een struik langs de S102...

...lag er eens een prinsesje, volledig doorgehaald en straal bezopen. "Wat doe ik hier?" dacht het prinsesje. "En waar is mijn kasteel? Ik zal wel een black-out hebben gehad door al die shotjes wodka!".
En inderdaad, het prinsesje had iets te diep in het glaasje gekeken, en had een lijntje feeënpoeder of wat teveel van de pratende spiegel van Sneeuwwitje (what's in a name??) af...gesnoven!
"Maar waar moet ik nu dan wonen? De bus naar mijn koninkrijk rijdt niet vanaf hier en dat hele stuk kan ik niet lopen met al die splinters in mijn voeten (die glazen kuthakken ook!)".
En wat zag ze daar door de struiken heen, en nog op kruipafstand ook? De kerk van Ruigoord! "Wat een prachtige kerk! Dat zal mijn nieuwe paleis wonen, en daar zal ik op mijn luie prinsessenreet gaan zitten wachten op mijn prins in de witte Porsche."
En zo geschiedde... De prinses zit hier nog steeds te teren op haar toverland-uitkering en nou heeft ze, om de tijd te doden, wel zin in een feestje! Daarom nodigde ze al haar vriendjes, vriendinnetjes, pratende konijnen en vele anderen wezens uit het sprookjesbos uit om met haar royaal naar de klote te gaan! De Pikkenvanger van Hamelen gaat weer eens flink op zijn fluit blazen, de Gelaarsde Kut doet een tapdans act, en er gaat een verhaal de rondte over nog een of andere prinses die iets met een zak met erwten gaat doen...

Maar is het kleine prinsesje tevreden met al dit spectaculairs? Welnee! Ze wilt meer, veel meer, en zij wilt JULLIE erbij hebben!

Daarom nodigt HOMOGENIC jullie met trots uit op alweer de 4e editie (en 1-jarig jubileum!!!) van "Het sprookje van Homogenic; "De Pikkenvanger van Hamelen & de Gelaarsde Kut".

Laat je inspireren door de verhaaltjes die je ouders je voorlazen toen je lekker in je bedje lag. Steel wat van Disney, of verzin zelf iets magisch en sprookjesachtig! De twee best verkleedde mensen winnen ieder een fles zalige bubbelwijn!

En ze ravede nog lang en gelukkig.

Met liefde en magie,

HOMOGENIC

Peppie

Ongeveer een jaar geleden rond deze tijd toen ik door begon te krijgen dat mijn herstel wel eens iets langer dan 6 weken zou kunnen duren besloot ik dat het tijd werd voor wat gezelschap voor de lange donkere winteravonden. Tijd voor een huisdier dus. Maar wat??? Wat zijn mijn wensen? Laat ik eens een doordachte keuze maken;

* iets makkelijks
* het mag niet stinken
* iets wat niet uitgelaten hoeft te worden
* iets wat niet veel verhaard
* iets waar ik niet te vaak van schrik
* iets wat niet teveel geluid maakt
* iets wat niet dood is als ik een weekendje niet thuis kom door omstandigheden


Bovenaan mijn lijstje heeft heel mijn leven HOND gestaan. Maar als ik mijn wensenlijstje eens bekijk dan lijkt me dat niet voor de hand liggend. Honden stinken, je moet ze uitlaten, ze laten een tapijt van haar achter, ik schrik er erg vaak van en ze maken vooral heel veel en heel hard geluid (waar ik dan weer van schrik). Bovendien is je huis een ravage als je een weekendje weg bent geweest.


Al jaren ben ik op zoek naar een albino chineesje, het liefts een dwergchineesje, eentje die mooi klein blijft, kleiner dan een meter, zodat zijn door mezelf ontworpen benchje in de vorm van een tempel onder mijn buro past. Het zou ideaal zijn. Een albinochineesje voldoet aan bijna al mijn wensen. Met de juiste voeding ruik je ze nauwelijks, je kunt ze leren zelfstandig naar buiten te gaan op te plassen. Over verharen kon ik niet veel informatie vinden dus dat is even afwachten. Chineesjes kunnen heel zachtjes lopen op die slofjes en tegen mij praten in het chinees heeft weinig zin dus dat zal na een paar weken wel over gaan. Ze kunnen makkelijk een nachtje alleen blijven mits je een paar Lassie toverbuiltjes in het kooitje gooit. Alleen het schrikeffect zit me een beetje dwars. Moet je je eens voorstellen dat je 's nachts naar de WC moet en in de hal zo'n glow in the dark chineesje met rode oogjes tegenkomt. Bovendien blijken ze erg schaars te zijn en dus erg duur in de aanschaf. Tel daar het hout voor het tempeltje en een starterspakket rijst bij op en de kosten lopen al vlug op. Ook geen goed idee dus.


Ook koester ik al jaren een diepgewortelde liefde voor Pinguïns. Ze zijn zo grappig. Ze kunnen dansen, maken grapjes, kunnen een paar maanden een ei op hun voeten laten balanceren en ze kunnen marcheren. Verder kunnen ze niet zoveel. Bovendien heb ik het al altijd koud zonder ijsschots in de kamer. Een streep door pinguïn dus.


Een kat zou uiteindelijk de oplossing bieden. Katten zijn erg gemakkelijk. Op de kattenbak na valt het met de stank best mee. En weer dankzij die stinkende kattenbak hoef je ze niet uit te laten. Verharen valt wel mee en je kunt altijd nog besluiten om hem te scheren. Katten maken relatief weinig geluid en een weekendje weg is geen enkel probleem! Ja en dat schrikken blijf je toch houden hè.

Dus hop, op naar het asiel om een kat te bestellen. Er waren drie geschikte kandidaten. Eentje was al elf jaar en aangezien ik niet zo goed ben in rouwprocessen viel die al snel af. De tweede was rood. Die zijn lelijk. En de derde was een leuke zwart-witte kat van 8 maanden. Past goed in mijn interieur én als ik hem op zijn achterpootjes laat lopen en flapjes aan zijn voorpoten maak is het net een pinguïn. Toen ze hem (of haar eigenlijk) even los lieten lopen liep ie, mij nieuwsgierig aankijkend, tegen de stoelpoot aan. Precies wat ik zocht. Een domme kat, die niet vanalles zelf open en dicht kan maken enzo.
Nog even onderhandelen aan de balie en het was kat in het zakkie! Ik kon Beppie, want zo heette ze niet meteen meenemen want eerst moest haar moederschoot nog verwijdert worden. Een buikwandcorrectie om iets aan dat hangbuikje te doen daar trapten ze niet in. Maar dat kan ik thuis met elastiek wel oplossen.
Een week later nam ik Beppie mee naar huis. Eén blik in zijn ogen en Beppie hebben we snel verandert in Peppie, das ook beter voor zijn zelfvertrouwen.

Inmiddels zijn we een jaar verder en tot afgelopen weekend ging alles prima. Ik hou van Peppie en Peppie houd van eten. Okay ik heb noodgedwongen stenen moeten stelen langs de spoorlijn om al mijn bloempotten te beveiligen tegen graafgrage katteklauwtjes en mijn smetteloze leren bank is inmiddels aardig aan het rafelen maar verder ging het allemaal goed. Weinig geluid, weinig stank, weinig onderhoud én weinig haar. Als ie aandacht nodig heeft zet ik gewoon de douche open. Peppie heeft namelijk een ongezonde obsessie voor het doucheputje. Behendig vist ie het roostertje eruit en dan zit ie uren in dat gat te staren om er af en toe een lekker slokje drinken uit te nemen. Heerlijk toch, zo'n ongecompliceerd wezentje in je huis.

Er was nog een heel klein nadeeltje. De rotzooi uit de kattenbak. Peppie had al in het beginstadium aangegeven het niet eens te zijn met het klapdeurtje in de bak. Dat heb ik er dus maar meteen uit gehaald. Maar na een jaar lang 's nachts op je blote voeten door de kattenbakvulling naar de wc te zijn gelopen vond ik het hoog tijd om weer eens een poging te wagen. En toen ging het mis....

Een paar keer heb ik een inspectieronde door het huis gelopen om te kijken of er ergens sporen van incontinentie kon vinden maar niks. Tot ik naar bed ging, en een natte kring op het matras aangaf dat er iets loos was. Na de geurtest gedaan te hebben en er een penetrante amoniaklucht in mijn neus hing was voor mijn het bewijs geleverd. PEPPIE!!!! G@$V^D%*M% K*TK@T*

"Hallo met Clean Factory stomerij, waarmee kan ik u van dienst zijn?"
"Stomen jullie ook lits-jumeaux dekbedden?"
"Waar is ie van gemaakt?"
"Uhm.... Stof en eend?"
"Ja, doen we, kost 25,50 en vandaag brengen is vrijdag weer terug."
"Okay, tot zo."

Om Peppie toch wat verantwoordelijkheidsgevoel te leren en om te laten zien dat daden consequenties hebben krijgt ie voorlopig kranten in zijn kattenbak en geen snoepjes tot ie zijn 25,50 weer heeft terug verdiend. En voorlopig maar weer de deur van de slaapkamer dicht en die van de kattenbak open!

Boterhamzakje

Het is alsof ik in een boterhamzakje zit
Ik zit daar maar, en ik kom niet door het plastic heen
Ik zie de wereld wel, maar voel hem niet
Ik wil eruit, schreeuw om eruit te kunnen,
want alles doet zo verschrikkelijk veel pijn in het zakje
In je eentje in een boterhamzakje vol pijn

Feest, of niet?

Morgen is het zover. Morgen is de 'grote' dag. Nog maar 1 nachtje woelen!
Morgen ben ik precies een jaar ziek. Driehonderdvijfenzestig dagen. Das een mijlpaal, een bijzondere dag. Volgens Wikipedia is het zelfs een hele bijzondere dag. Een Jubileum. Een katoenen Jubileum om precies te zijn.

Jubileum
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie

Een jubileum is herdenking van een gebeurtenis die een bepaald aantal (meestal een veelvoud van 5) jaren geleden is.
Bij een jubileum hoort een feest, dat bij de te vieren periode op passende wijze wordt gevierd.
De verschillende jubilea zijn;
1 jaar: katoen, 2 jaar: leer, 3 jaar: tarwe, 5 jaar: blik, 10 jaar: tin, 12,5 jaar: koper, 20 jaar: porselein, 25 jaar: zilver, 30 jaar: parel, 35 jaar: robijn, 40 jaar: smaragd, 45 jaar: vermiljoen, 50 jaar: goud, 60 jaar: diamant, 65 jaar: briljant, 80 jaar: eiken

bron; wikipedia


Vooral die zin over dat ik een passend feestje moet vieren trok mijn aandacht. Want een reden voor een feestje laat ik me niet vlug ontglippen. Maar hoe vier je op passende wijze dat je trieste relaas nu al een jaar duurt?

Ik zou bijvoorbeeld kunnen beginnen met 's ochtends nadat ik mijn hechtingen gevlecht heb, een glitterverband heb opgeplakt, mijn stomazakje heb vervangen voor een feestelijk ballonnetje en mezelf extra mooi heb aangekleed de keuken in kunnen gaan om muffins te bakken voor de mensen van de thuiszorg, die trouw twee keer per dag op de stoep staan om mij uit te pakken, schoon te maken en vervolgens weer in te pakken in allerlei verbanden. Vanochtend heb ik zelfs kunnen regelen dat ze me achterna reizen om me te verzorgen als ik niet thuis ben. Die mensen hebben dus ook wel wat verdiend op deze feestelijke dag.

's Middags komen dan mijn lotgenoten van maagdarmleverforum.nl en mijn nieuwe vrienden van stomaatje.nl. Ik zou de groep opdelen in twee tafels. Een grote feestelijke tafel met allemaal vezelrijke hapjes, want dat is goed voor om de stoelgang goed op gang te houden, voor mijn medestomaatjes en een leeg klein tafeltje met een asbak voor mijn maagdarmlever lotgenoten die toch niet mogen eten of drinken. Om de pruttelende stomaatjes en de ratelende TPV pompen te overstemmen zou ik heel hard Everybody Hurts van REM op repeat aan kunnen zetten. En natuurlijk veel wierook, want iedereen weet dat mensen met een stoma stinken.

En 's avonds, ja dan gebeurt het. Dan komen de familie en vrienden en gaat het dak eraf. Pompende techno en kniperende lichtjes. Veel hapjes en drank, Jef achter de draaitafels, Tibo vrolijk dansend, Mirjam gezellig knoeiend, Ellen luidruchtig ratelend, Karin aanstekelijk lachend en Lydia die op en neer loopt naar de koelkast om haar roseetje op peil te houden. Verder overal pratende en dansende mensen die het naar hun zin hebben. Tot in de vroege uurtjes....

Maar helaas, dat ga ik allemaal niet volhouden. Ik zal een feestje over moeten slaan.
Bovendien heb ik niet veel zin om deze gebeurtenis te gaan herdenken. Ik blijf daarom morgen lekker op de bank met wat DVD-tjes en laat mijn katoenen Jubileum aan me voorbij gaan en het word een dag zoals alle andere.

Ziekenhuisperikelen deel 5

Na een zomer die in het teken stond van sondevoeding, overgeven en ziekenhuis in en uit ga ik nu een stuk schrijven over mijn laatste opname waarin de grote operatie gepland stond die alles weer een beetje in orde zou moeten maken. Eigenlijk hoef ik het alleen maar over te schrijven want ik heb deze keer een dagboek bijgehouden in het ziekenhuis. Het is erg lang geworden dus het gaat je wel even wat tijd kosten. Hier volgt mijn verslag;

Dag 1;
De dag van opname. Wederom toch ook wel heel gezellig om weer terug te komen op mijn oude vertrouwde afdeling waar ik bijna iedereen ken. Ben een beetje zenuwachtig voor de operatie maar niet heel erg. Ik slaap zelfs goed.

Dag 2;
De grote dag. Vandaag is de operatie. Onderweg naar de OK ben ik behoorlijk nerveus. Het is ook niet niks wat er gaat gebeuren. Maar als het allemaal lukt word alles na vandaag alleen maar beter. Hoe mis kun je het hebben?
De operatie was er geen volgens het boekje. Tijdens de operatie kwam Dr. Smulders tot de ontdekking dat mijn milt zwaar ontstoken was, of vergaan eigenlijk. Later die avond beschreef de Dokter het aan mijn moeder dat je je voor moet stellen dat je een pot appelmoes op een bord leegschud en daar moet proberen een appel van te maken. Hopeloze zaak dus. Gevolg, milt eruit, antibioticakuur van 2 jaar en div inentingen omdat je immuumsysteem behoorlijk op zijn kop staat zonder milt. De operatie duurde daardoor erg lang. Ik geloof ongeveer 6 uur maar zeker weten doe ik dat niet. Verder geen herinneringen aan die dag.

Dag 3;
's nachts weer terug naar de IC en 's ochtends de beademing eruit. Het gaat weer wat beter. De pijnpomp gaat eraf omdat je die zelf moet bedienen en ik de kracht niet had om het hendeltje over te halen. 's Middags om 2 uur mag ik weer terug naar 10 west. Natuurlijk gelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt van de gelegenheid om beneden in de rolstoel een sigaretje te roken.
Om 4 uur begin ik een beetje misselijk te worden en daardoor mezelf ook zorgen te maken. En al vaker is gebleken dat mijn voelsprieten op dat gebied erg betrouwbaar zijn.
CRP (ontstekings) waardes 89

Dag 4;
Stront aan de knikker. Mijn CRP waardes zijn zo gestegen dat besloten word om een scan te doen. Ik was inmiddels heel bang omdat ik wist dat het goed mis was. Mijn ouders en zus kwamen gelukkig meteen weer voor de zoveelste keer naar het ziekenhuis gesneld. Daarna kwam het spannende wachten op de uitslag. Zou het een operatie worden of niet?
's Avonds om 9 uur belde de verpleging om te informeren of ik nog naar de OK moest en nuchter moest blijven. De uitslag van de scan was niet goed. Ik moest nuchter blijven voor een operatie. Verder wist ik niks. Zenuwslopende uren samen met mijn ouders volgden. Op een gegeven moment heb ik een valiumpje gekregen en zijn mijn ouders ook maar gaan slapen. Om 4 uur 's nachts kwam het verlossende woord. Er was een communicatie foutje, ik hoefde helemaal niet naar de OK, ik moest nuchter blijven voor een drain onder echobegeleiding. PFFFFFFFFFF, en GODVERDOMME! Opgelucht dat ik "maar" een drain hoefde, en kwaad, hoe kun je in godsnaam zo'n communicatiefout maken????

Dag 5;
Onder de CT scan werd de drain geplaatst. In eerste instantie leek het allemaal mee te vallen met de pijn maar gedurende de dag werd de pijn steeds erger. Ik hoop van harte dat het hierbij blijft en dat het gewoon een simpel abcesje is.

Dag 6;
De pijn is haast niet te dragen. Echt goede pijnstillers krijg ik niet omdat ik niks mag hebben ivm met mijn maag. Mijn CRP waardes blijken alweer flink gedaald naar 140 en dat is het beste nieuws wat ik kon krijgen. Het gaat weer de goede kant op!

Dag 7;
Eindelijk dankzij Yara (een verpleegster) goede pijnmedicatie voorgeschreven. Morfinespuiten :). Niet de gezondste oplossing maar dat kan me op dit moment niet zoveel schelen. Bovendien word de dosis tot 3 keer toe te hoog toegediend door een norse beetje enge verpleger, ik aanschouw en geniet zwijgzaam van mijn pijnloze uren. Bovendien werkt mijn zus in de verslaafdenzorg dus die kan dit morfineprobleem straks mooi oplossen!
Mijn CRP is weer gezakt naar 110, gaat goed dus. Dr. Smulders komt nog even langs en hij denkt dat we nu het ergste wel achter de rug hebben. Ik begin weer een beetje hoop te krijgen.

Dag 8;
Een rustige dag, geen spannende ontwikkelingen. CRP licht gedaald naar 106. In de loop van de middag word ik weer misselijk wat ook meteen mijn zorgen weer aanwakkert. Psychisch wel een hele zware dag. Ik werd al depri wakker. Gelukkig komt mijn moeder al vroeg langs. Samen hebben we een gesprek bij mijn psychologe en dat helpt. De rest van de dag veel bezoek en een goede dag.

Dag 9;
Ik heb last van zo'n onbestemd gevoel dat er iets staat te gebeuren. Als mijn bloeduitslagen binnenkomen blijkt dat ik weer gelijk heb, mijn ontstekingswaardes rijzen de pan uit. Wat is er nu weer aan de hand? Weer een abces?
Ook vind ik dat de kleur van de drain sterk verandert en ik meen een beetje ontlasting te ruiken.

Dag 10;
Op zich een redelijk rustige dag buiten die enorm pijnlijke drain. Mijn ontstekingswaardes zijn maar heel licht gestegen dus word besloten om het nog een dagje aan te kijken.
's Avonds verandert opeens alles. Tijdens het spoelen van de drain breekt er opeens paniek uit. Mijn wondvocht ruikt heel sterk naar ontlasting en heeft ook die kleur wel een beetje. Omdat ik me verder niet ziek voel word besloten om de volgende ochtend een CT scan te doen. Zelf weet ik gewoon dat het goed mis is.

Dag 11;

Mijn bloeduitslagen zijn nog niet eens binnen en ik lig al in de CT scan.
Een uur later krijg ik de uitslag. En die is schokkend. Mijn buikholte zit vol ontlasting. Waar het vandaan komt is onduidelijk maar de dokter wil meteen opereren. Binnen een uur wel te verstaan. Gelukkig is mijn pindarotsje in de branding Karin erbij toen het nieuws kwam want de paniek sloeg behoorlijk toe. Ook mijn ouders komen (weer) aangestormd en lopen mee tot aan de deuren van de OK. Daar gaat ie dan.... Brrrrr.....

De dagen die hierop volgen heb ik gelukkig geen herinneringen van. Ik weet dat de operatie redelijk goed is verlopen. Ik heb door onbekende reden een darminfartct gekregen aan mijn dikke darm. De dokter heeft gekozen voor de veiligste oplossing en dat is een (tijdelijke) stoma. De dag na de operatie is echt kritiek geweest. Daarna is het herstel moeilijk en zwaar geweest. Hier volgt een reconstructie van het hele gebeuren door middel van alle berichtjes op hyves die gepost werden om iedereen op de hoogte te houden;



Mijn berichtje vlak voor de operatie

16 okt, 14:59 - 186 x gezien - door wie?
Slecht slecht nieuws. Moet binnen nu en een uur geopereerd worden. @ catharinaziekenhuis

Sigrid
Nou slecht nieuws , hij moet binnen nu en een uur weer worden geopereerd worden. Er zit wrs ergens een gaatje in zijn darmen.
Ik weet niet of hij zelf nog een stukje schrijft dus daarom doe ik het even. (heeft ie dus wel gedaan)
Ik hou jullie weer op de hoogte als/zolang ons Robin zelf niet in staat is.

Groetjes Sigrid
16 okt, 15:05

Dianne
Alle vrienden van Robin ook heel veel sterkte. Natuurlijk Jan, Jose en Sigrid ook. Wat een ellende

16 okt, 16:13

Tamara
Sterkte kerel

16 okt, 16:13

Colinda
Wederom heeeeeeeeeeeel veeeeeeeeeeeel Sterkte!!

xxx tante Bertha
16 okt 17:32

José
zojuist bericht uit het ziekenhuis.
de operatie van robin is klaar, hij heeft waarschijnlijk en darminfarct gehad.
er was een stukje darm afgestorven en dat is verwijderd.
hij heeft nu een tijdelijke stoma en ligt nu op de ic .
16 okt, 19:32

Sigrid
Nou ik ga dadelijk met ons pap naar het ziekenhuis. Hij ligt weer op de ic.
Tibo, ons mam en/of ik houden jullie weer op de hoogte.
Ook even geen bezoek totdat hij weer wat is opgeknapt.
Als jullie meer details willen weten kun je mij altijd bellen 06-21718876.

Groetjes Sigrid
16 okt, 20:14

Sigrid
Net terug uit het zkh.
Zijn vitale functies zagen er goed uit, hij had alleen wat verhoging 38.4 C.
Hij word nu tot morgenvroeg slapende gehouden.
Tussen 8.00 en 9.00 uur komt de arts en dan wordt bekeken hoe nu verder.
We hopen er maar het beste van.

Sigrid
16 okt, 21:24

Nicole
Blijft spannend allemaal hoor. De kaarsjes branden en de duimen draaien. Houdt ons op de hoogte en je weet het hè, als ik iets kan doen.......

Sterkte voor jullie allemaal.


16 okt, 23:54

Sigrid
Net contact gehad met het zkh, hij heeft de nacht goed doorgebracht. De koorts was iets gestegen maar dat hebben ze opgevangen door hem meer vocht toe te dienen.
De wond van de stoma begint wat te verkleuren, ontsteking???? Dit word goed in de gaten gehouden.
De arts komt zometeen en dan word er een plan van aanpak gemaakt.
Vanmiddag ga ik weer naar het ziekenhuis.

Sigrid
17 okt, 08:12

Colinda
Sterkte hoor! Pffff, het eerste wat ik tegenwoordig doe is, uit mijn bed komen en hyves opstarten. Ik vind het zo ontzettend erg...net zoals iedereen...maar dan besef ik dat ik tot op heden zo'n geluk heb gehad, en dat doet pijn...

Sterkte sterkte allemaal!!
17 okt, 08:30

Sigrid
update: Ons pap en mam zijn net in het zkh geweest.
De koorts is weer wat gezakt van 39.2 naar 38.3, dus dit is positief.
De stoma werkt op zich goed alleen de kleur is niet helemaal goed van de uitgang dus dit wordt goed in de gaten gehouden.
De arts houdt hem in elk geval vandaag de hele dag nog in slaap en morgen wordt er weer verder gekeken.
De arts heeft net een sonde ingebracht zodat hij weer voeding binnen krijgt, dit zal hij ook hard nodig hebben om het genezingsproces goed te laten verlopen.

Sigrid
17 okt, 10:58

Tibo
Net langs geweest. Het blijft allemaal erg spannend. Nu is het hopen dat hij niet ziek wordt. Dus de kaarsjes branden weer en de duimen draaien
17 okt, 14:46

Dianne
Pff wij zitten ook erg gespannen af te wachten. Fijn dat jullie alles op hyves zetten. Brrr wat een nare toestand
17 okt, 15:06

Sigrid
Net thuis uit het zkh, de koorts is weer aan het stijgen, is nu 39.3 (is wel normaal koorts stijgt meestal in de loop van de dag).
De arts komt dadelijk nog langs en dan krijgt hij er weer een infuus bij, deze is met meerdere lijnen zodat ze daar ook voeding door kunnen geven en via een andere ingang medicatie.
Hij deed net een paar keer zijn ogen open maar hij was duidelijk in morfineland, hij reageerde ook nergens op.

Sigrid
17 okt, 15:10

Linda

Hier draaien de duimen ook overuren.. Hou continu hyves in de gaten voor evt updates..
Iedereen heel veel sterkte
17 okt, 15:40

Nicole
Log meerdere malen per dag in op hyves om te kijken hoe het met Robin gaat. Vind er allemaal maar niks aan zo, pfff spannend hoor. Fijn dat jullie geregeld hier een update neerzetten, bedankt.

Sterkte allemaal.

Groetjes
Nicole
17 okt, 15:54

Kim
Zo wat heftig allemaal!!!! Wil iedereen heel veel sterkte wensen en Robin natuurlijk het meest!!!!ook hier brandt een kaarsje!!!
17 okt, 17:08

Colinda
Kusje aan jullie allemaal!
Ik sluit me bij de rest aan, en ik ga meteen een kaarsje branden, in de hoop dat het helpt...
17 okt, 18:04

José
Hallo
Ben net naar het ziekenhuis geweest.
Met Robin gaat het nog hetzelfde, hij is stabiel en nog steeds in slaap.
De dokter was nog niet geweest dus ik weet nog niet of hij vandaag uit zijn slaap wordt gehaald.
Hij heeft wel nog steeds een beetje verhoging.
Naar omstandigheden zijn ze op de IC tevreden.
18 okt, 10:49

José
Hallo ben ik weer.
Ben naar Robin geweest en hij is wakker.
Hij is nog wel heel erg suf maar hij reageert wel als je iets vraagt.
Hij moet nog een paar opdrachtjes uitvoeren(hoofd en benen optillen en knijpen met z'n handen) en als dat goed gaat mag de beademingsbuis er ook uit vandaag.
Hij geeft wel aan veel pijn te hebben.
Verder zijn ze tevreden over hem op de I C
18 okt, 16:02

Colinda
Gelukkig!! Elk klein stapje vooruit is er toch 1!
Hopelijk dat ze nog wat goede pijnbestrijding voor hem kunnen vinden.

liefs, Colinda
18 okt, 17:17

Sigrid
Net terug uit het zkh.
Hij is weer wakker en erg onrustig en opstandig. Dit heeft allemaal te maken met de vele roesjes en narcose van de laatste tijd. Ook dat hij wat emotioneel is heeft daarmee te maken.
De beademing is eraf dus dit doet hij nu weer zelfstandig.
De koorts blijft steeds hetzelfde en ook zijn vitale functies zijn goed. Hij heeft nu geen pijn maar hij is wel erg onder invloed van alle pijn medicatie die hij krijgt. Hij weet dat hij een zware operatie heeft ondergaan en dat zijn darmen kapot waren maar ik heb er een beetje omheen gedraaid dus hij weet nog niet dat hij een stoma heeft.
Maar dat kan hem volgens mij niet echt schelen op dit moment want hij maakt zich het meeste druk over zijn onkiedonkie. Waar is ie, ik ga hem halen hoe dat weet ik niet maar ik moet hem hebben. Hier is hij de hele tijd mee bezig, was ondanks de ernstige situatie toch wel grappig. Ik denk dat als hij dit straks terug leest hij ook wel een keer moet grinniken.
Al met al gaat hij met kleine stapjes vooruit maar het gevaar voor complicaties is nog niet geweken.
Nou morgen weer een dag en hopelijk weer een stapje dichter bij genezing.

Sigrid
18 okt, 20:13

José
Hallo

Met Robin gaat het goed, hij is koortsvrij.
Als het zo doorgaat mag hij vandaag weer naar 10 west maar dat is nog niet helemaal zeker.
Als het zover is laat ik het weten.
Hij is nog wel steeds erg opstandig, hij wil een sigaret en hij wil naar buiten.
Hij moet een paar keer per dag uit zijn bed en dan in een stoel zitten (hangen) en dat vind hij helemaal niet leuk.
Hij wil dan ook steeds terug naar zijn bed.
Dat mag niet vanwege de longen, dan is het niet goed als je de hele dag ligt.
Hij weet nu dat hij een stoma heeft maar volgens mij beseft hij het nog niet.
Het is erg moeilijk voor ons en Sigrid en Tibo om hem zo te zien zitten (hangen) in zijn stoel.
We hopen maar dat het vandaag beter gaat en dat hij weer naar een gewone afdeling kan.
20 okt, 06:45

Jasmijn
Heel veel sterkte! We denken aan jullie en vooral aan Robin...

Jasmijn&Joost
20 okt, 09:19

LL
ik blijf ook sterkte wensen, hou vol allemaal
20 okt, 12:51

José
Hallo
vanmiddag ging het ineens een heel stuk beter met Robin.
Hij is niet meer opstandig en was ook redelijk goed helder.
Vanaf zaterdag is hij alles kwijt, kan zich niks meer herinneren.
Hij zat weer in de stoel en ook dat ging weer een beetje beter.
De dokter kwam vertellen dat hij een stoma heeft en dat heeft hij goed geaccepteerd.
Verder is de dokter goed tevreden .
Nog geen bezoek op de IC maar als hij naar de afdeling gaat zal ik het laten weten.
20 okt, 16:55

Rutger
nou fijn om te horen dat ie zo goed vooruit gaat.... ...
wel allemaal blijven duimen dat het ook goed blijft gaan...hij is in ieder geval op de goede weg.....
20 okt, 18:15

Esther
jeetje zeg hoeveel pech kan iemand hebben
hoop dat hij snel opknapt ..
heel veel sterkte allemaal
en beterschap voor Robin
Esther
21 okt, 08:54

Mirjam
nou popje ik hoor net van Tibo dat je weer je intrek hebt genomen op 10 West, goed zo... Even m'n best doen op school dalijk en morgen, en dan kom ik je morgenavond wel weer lastig vallen, als je daar zin in hebt
21 okt, 14:23

José
Hallo
Robin is weer van de IC af, hij ligt weer op 10 west kamer 12.
Hij kan nu ook weer bezoek ontvangen.
Hij vind het fijn als er bezoek komt maar ik heb een verzoek aan jullie.
Kunnen jullie het zo regelen dat er niet teveel bezoek tegelijk komt, maar telkens iemand.
is voor hem veel gezelliger en dan raakt hij ook niet te vermoeid waardoor hij misschien een terugslag krijgt.
Daar zit niemand op te wachten, hij heeft nu wel genoeg meegemaakt.
ik hoop dat jullie dat begrijpen. groetjes van een bezorgde moeder
21 okt, 15:53

Mirjam
heel begrijpelijk, dat moet te regelen zijn hoor
21 okt, 16:10

Nicole
Ik heb je net al aan de telefoon gehad en heb afgesproken dat ik en Esmeralda en sowieso zullen zijn vanavond.
21 okt, 16:28

RoBIN
Even wEer een bibberig onvast berichtje van mezelf. Het is idd wel fijn om geen 10 mensen aan mijn bed te hebben maar bezoek is erg welkom hoor. Mocht het toch te druk worden zal ik dat ook wel aangeven. En das dan niet lullig bedoeld maar echt uit zelfbescherming. Nog meer tegenslagen kunnen er niet bij. Wees dus niet beledigd als ik aangeef dat ik te moe ben maar zie het zo dat ik me zo bij je op mijn gemak voel dat ik durf te zeggen dat ik het niet aankan lichamelijk.

X allemaal
21 okt, 16:36

Nicole
Hey Robin,

Wat fijn om weer iets van jouw hand te lezen.
Inderdaad gewoon aangeven als het allemaal even te veel wordt voor je, no hard feelings en ik weet zeker dat ik dan voor de meeste spreek.

Tot straks.


21 okt, 16:54

Dag 16;
Weer terug op de afdeling. CRP gaat goed, gezakt van 165 naar 110. Verder gaat het echt heel erg slecht. Ik zit er totaal doorheen. Ik kan me het gesprek waarin me verteld werd dat ik een stoma had niet meer herinneren maar pas vandaag heb ik echt het besef dat ik een stoma heb. KUT!!! IK HEB EEN STOMA! Mijn kont zit voorlopig op mijn buik. Ik ben 36 jaar, ik eet uit een zakje, ik poep in een zakje, alles daar tussenin is ziek of inmiddels verwijdert en heel mijn leven staat op zijn kop. En nou moet ik er vertrouwen in hebben dat dit allemaal nog goed gaat komen. Sorry hoor, maar dat lukt me niet. Mijn vertrouwen is kapot en dat gaat nog wel even duren.

Dag 17
Zowel mijn CRP als mijn humeur zijn hetzelfde gebleven. De verpleging heeft mijn depressie inmiddels ook gesignaleerd en er word met spoed een medisch psycholoog ingeschakeld waar ik 's middags een gesprek mee heb. Nouja, gesprek, ik heb gewoon 3 kwartier in tranen zitten ratelen over alles wat me overkomen is. Ook nog een goed en lang gesprek gehad met Janine, van de verpleegleiding, en dat samen lucht toch een beetje op. Ook het feit dat mijn moeder weer de hele ochtend in het ziekenhuis zat heeft geholpen. Bovendien kan ik het erg goed vinden met Roel, mijn kamergenoot en aan hem en zijn vrouw Beppy heb ik ook erg veel steun gehad.
Lichamelijk ben ik nog erg zwak en duizelig. Lopen gaat maar heel moeizaam een paar stapjes. Waarschijnlijk komt dat omdat mijn HB bloedwaarde erg laag is en er word daarom ook besloten om om 22 uur nog een bloedtransfusie te geven. Ik was verbaasd wat er toen gebeurde. Drie en een half uur nadat de eerste zak bloed was aangehangen kon ik op eigen kracht naar beneden lopen om een sigaretje te roken.

Dag 18;
Moe omdat ik zo slecht geslapen heb, maar lichamelijk een stuk sterker. Ik kan weer lopen!

Dag 19;
Goed geslapen en ik voel me weer een stuk beter. Zou het nu dan de goede kant opgaan.

Dag 20;
Het blijft maar steeds beter gaan. Hoe kan dat nou?

Dag 21;
Alles gaat nog steeds de goede kant op. De drain blijft wel veel produceren maar het word steeds lichter van kleur en helderder.

Dag 22;
Mijn ontstekingswaardes zijn weer licht aan het stijgen. De dokter lijkt niet zo onder de indruk maar mijn onrust is weer aangewakkerd. Ook krijg ik vandaag op mijn eigen verzoek een nieuwe neussonde en kan die infectiegevoelige halslijn eruit. Helaas word per abuis de verkeerde sonde geplaatst. Een hele dikke stugge pijnlijke slang met 3 lumen (slangen). Ik heb er maar 1 nodig.

Dag 23;
Mijn CRP waardes zijn weer licht gestegen en dat betekent dat ik niet naar huis mag. Ik geef aan bij de dokter dat ik de kleur van mijn drain wel erg veel op sondevoeding vind lijken maar de zaalarts is niet erg onder de indruk. Ik, inmiddels ervaringsdeskundige, besluit daarom zelf maar een onderzoekje te doen. Ik denk namelijk dat ik weer een lekkage heb. Rode bessensap verandert net als bv bieten in je darmen niet van kleur. Als er dus een lek is moet ik rode vloeistof in mijn drain krijgen. Ik heb mijn zorgvuldig opgebouwde connecties misbruikt en de mensen van de keuken een fles rode bessensap aan laten rukken en heel veel zakjes suiker, want jeetje, wat is dat spul zuur! Ook dwing ik Robby van de verpleging mijn expiriment te volgen.
De kleur in mijn drain is caramel en troebel.
Om zes uur stop ik mijn sondevoeding en werk de eerste 2 glazen bessenzuur naar binnen. En jawel hoor.... Een half uur later is de kleur van mijn drain opeens helder en een beetje roze. Nog 2 glazen later is mijn laatste beetje hoop en twijfel verdwenen. Ook Robby is bijna overtuigd. Tijd voor de laatste stap, sondevoeding weer aan en bessensap stoppen. Een uur later zat mijn drain weer vol met troebele caramelvocht.
Om 12 uur in de nacht kwam de dokter nog langs. Sondevoeding werd onmiddelijk gestopt en de volgende dag zou er een plan van aanpak bedacht worden. Alles beter dan een nieuwe operatie op dit moment!

Dag 24;
Toch goed geslapen ondanks mijn zorgen. Ik ben weer erg somber vandaag. Tot overmaat van ramp word Roel ook nog naar een 1-persoons kamer verhuisd omdat hij een bacterie in zijn wond heeft die ook wel eens interesse zou kunnen hebben in mijn wond.
Gelukkig komt mijn moeder naar het ziekenhuis gesneld om voor wat afleiding te zorgen, alweer, en heb ik ook nog een heel fijn gesprek met mijn psychologe waar ik toch wel weer een beetje van opknap.

Na een lange dag wachten krijg ik aan het eind van de middag het plan van aanpak te horen. Niks doen! Precies wat ik hoopte. Geen nieuwe operatie, geen ellende, maar eerst rust, aansterken en hopen dat het lek vanzelf dichtgaat. Ik word ter observatie nog een weekendje daar gehouden en als maandag alles geregeld kan worden mag ik dinsdag naar huis.

Dag 25;
Mijn CRP waardes zijn weer onder de 50. Ik voel me goed dus waarschijnlijk dinsdag naar huis.

Dag 26;
Somber buiten en somber binnen, in mijn hoofd. Dit word een lange dag.
Dan totaal onverwachts lukt het me om mijn RET therapie in te zetten en mijn humeur te buigen. Ik ben trots op mezelf. De rest van de dag gaat het redelijk goed op ernstige verveling na.

Dag 27;
Spannend vandaag, alles hangt af van mijn bloeduitslagen....
En die zijn goed, ik mag morgen naar huis. Vandaag mag Roel naar huis dus daar ga ik het goede nieuws nog even tegen vertellen en hem succes wensen met zijn thuiskomst.

Dag 28;
FEESTSTEMMING!!!! Ik mag naar huis. Er komt nu niks meet tussen, ik mag echt naar huis. Rond een uur of tien bereikt mij het slechte nieuws dat Roel weer is opgenomen en geopereerd en nu op de IC ligt. Om 11 uur zou hij terug komen naar de afdeling. Gelukkig kan ik hem nog even spreken voordat ik om kwart over 12 de deur uit word gerold bij het Catharinaziekenhuis. IK MAG NAAR HUIS!!!!

Goede Magen slechte Magen

Het begint inmiddels een langlopende soapstory te worden met veel te veel cliffhangers. Al bijna een jaar ben ik nu bezig met alle ellende en lijkt maar geen einde aan te komen. De afgelopen 3 maanden is er weinig gebeurt aan nieuwe ontwikkelingen. Het halve Catharinaziekenhuis was met vakantie waardoor alle onderzoeken en ingrepen stil lagen of lang duurden. Ik heb me in de tussentijd prima vermaakt met mijn sondes uitbraken en terugproppen en halve dagen bezig zijn om toch wat te eten of te drinken binnen te krijgen om mijn ondervoeding te bestrijden. Maar daar komt nu verandering in. Binnenkort komt er een nieuwe spannende aflevering van mijn soap. Hier vast een preview van My never ending stomach.

Om even wat duidelijkheid in mijn verhaal te scheppen hierbij een plaatje die een beetje duidelijk maakt hoe de huidige toestand in mijn buik is. Vorig jaar heeft de chirurg het slechte stuk van mijn maag (dat lichtroze gedeelte) eraf gehaald en er een mooi klein banaanvormig maagje van gemaakt. Helaas bleef het maar 9 dagen mooi en toen kreeg ik onderaan mijn maag (ongeveer waar dat pijltje pylorus staat) een lekkage. Daardoor kreeg ik verschillende abcessen rondom mijn maag die voor heel veel littekenweefsel hebben gezorgd. Natuurlijk had ik door de twee operaties al een heleboel littekenweefsel. Het gevolg daarvan is dat mijn mooie banaanvormige maagje precies in het midden (een klein stukje onder het pijltje gastric sleeve) dichtgeknepen word door een prop littekenweefsel.

Voordeel;Je valt heel veel af in een korte tijd.
Nadeel;Je valt veel te veel af in een korte tijd, je kunt niet meer eten waardoor de ene na de andere functie van je lichaam ontregeld raakt en je totale leven raakt ontwricht.

Hoe ik me nu voel.
Voornamelijk heel erg slap, moe en misselijk. Traplopen gaat niet meer zo gemakkelijk als toen ik nog 70 kilo zwaarder was. Dopjes van flessen lijken opeens een stuk vaster te zitten, tassen dragen word steeds moeilijker en er zijn zelfs dagen dat ik met enige onregelmatige regelmaat letterlijk door mijn knieën zak en daardoor zelfs een keer wat hechtingen in mijn rug nodig had om de boel bij mekaar te houden.
Ik moet door mijn misselijkheid erg vaak overgeven. Erg vaak betekent minstens 10 keer per dag en soms zelfs wel rond de veertig keer.
Mijn schildklier is totaal overstuur waardoor ik de laatste week te maken heb gehad met onderkoeling (laagste temp is 34,2 geweest) en aanvallen van oververhitting.
Mijn blaas is ontregeld waardoor plassen moeilijk is geworden om over de rest van mijn stoelgang maar niet te spreken.
Ik ben in een korte tijd 71 kilo verloren en daardoor heb ik veel pijn aan gewrichten, voeten, heupen onderrug. Gelukkig niet aan mijn schouders. Nee, die doen pijn van die rugzak die ik 24 per dag meesleep.
Omdat ik geen zitvlees meer heb kan ik haast niet op een houten stoel zitten. Af en toe heb ik blauwe plekken op mijn kont van het zitten. En ik heb een niet te lessen dorst die af en toe niet uit mijn gedachten te bannen is. Veel lichamelijke ongemakken dus waar ik dagelijks tegenaanloop.

Wat gaat er nu gebeuren?
De komende 4 tot 6 weken is het de bedoeling dat ik aan ga komen om aan te sterken voor de operatie. Het is de bedoeling dat ik weer tussen de 75 en tachtig kilo uit ga komen. Dan ben ik weer sterk genoeg voor een operatie.

Omdat mijn maag nog wel sappen en hormonen produceert maar verder niks meer doet is het de bedoeling om een by-pass te maken (het plaatje is een voorbeeld van zo'n by-pass alleen dan vanuit een gezonde beginsituatie). Mijn maag word in het midden waar de vernauwing zit door midden gesneden. Het bovenste gedeelte word aangesloten op mijn dunne darm en het onderste gedeelte word dicht gemaakt. Er moet ook nog een poliep uit het onderste gedeelte gehaald worden omdat poliepen soms voor problemen kunnen zorgen en als mijn maag eenmaal afgesloten is kunnen ze daar nooit meer bij komen zonder weer alles open te snijden. Het onderste gedeelte van mijn maag word ook aangeloten op de dunne darm zodat daar al het voedsel en maagsappen bij elkaar komen waardoor een redelijk normale spijsvertering weer mogelijk is. ik zou dus als alles goed gaat na de operatie weer moeten kunnen eten. Na een week of zes zou ik toch wel weer een beetje op de been moeten zijn MAAR....

Door de twee operaties heb ik natuurlijk al een hoop littekenweefsel op en rondom mijn maag en die abcessen die ik begin dit jaar allemaal heb gehad hebben ook nog voor een hele hoop weefsel gezorgd. Daardoor word opereren erg moeilijk. Littekenweefsel is heel slecht doorbloed en heelt daarom ook erg lastig. De kans op nieuwe complicaties in de vorm van lekkages en abcessen is erg groot. Zelfs groter dan de kans dat alles in één keer goed gaat.

Het worden spannende tijden dus. Ik ben erg blij dat er eindelijk iets gaat gebeuren want mentaal is het haast niet meer op te brengen. Er zijn teveel tegenslagen geweest en zonder hulp kan ik momenteel niet functioneren. Ik voel me vaak tot last omdat ik op iedereen een beroep moet doen voor allerlei karweitjes. Ik vind het ook heel vervelend dat iedereen continue op me moet wachten omdat ik nog even mijn medicijnen op moet lossen, verbanden verwisselen, om de paarhonderd meter lopen moet rusten of omdat ik te misselijk ben om op te staan. En natuurlijk ben ik het hele niet eten (althans niet normaal) ook helemaal beu. Ben dus blij dat er weer aktie komt.

Maar ik ben ook bang, heel erg bang voor wat er komen gaat.

So wish me luck, I need it!

Toch nog een deel 4 van mijn ziekenhuisavonturen

Oh oh, wat heb ik me vergist toen ik in mijn laatste ziekenhuisverhaaltje schreef dat ik er weer vertrouwen in begon te krijgen dat ik niet meer terug hoefde.

In eerste instantie leek het erg goed te gaan. Hoewel het heel moeilijk was om het thuis allemaal een beetje rond te breien terwijl je ziel zwak en gewond bent. De wond was best goed aan het genezen, de fistel lekte nog wel maar dat was relatief maar heel weinig. Ik mocht alleen drinken en voor de rest had ik sondevoeding. Ik smokkelde af en toe een kroepoekje naar binnen maar verder ging het allemaal prima. Ik maakte zelfs weer af en toe een uitstapje met de bus ergens naar vrienden en het leven begon weer een heel klein beetje normaal te lijken.

Je voelt al een 'en toen' aankomen hè.... En toen opeens van de een op de andere dag kon ik niet meer drinken. Niet eens een nipje. Ja, technisch gezien ging het wel. Glas aan je mond, gieten en slikken. Appeltje eitje. Maar ongeveer 20 minuten kondigde mijn gehavende mini-maagje aan dat de inhoud retour afzender kwam. Hup, Weer naar de wc en daar kwam mijn nipje roosvicee aan in bruisend gezelschap van een berg schuim. Dit ging zo dagen door en ondertussen werd de misselijkheid steeds erger.

Inmiddels had ik door al dat braken mijn sonde uitgebraakt en er moest dus een nieuwe in. Doodziek en een paar dagen zonder sondevoeding ging ik op donderdag terug voor een nieuwe sonde. Eindelijk kwam ik aan in het ziekenhuis. Het drankje wat je vooraf eigenlijk moest drinken kon ik niet eens naar binnen krijgen dus ging de dokter zo maar aan de slag. Het hele gedoe met slangen door mijn keel en neus viel deze keer mee dankzij een goed werkend roesje. Na een paar uurtjes uitslapen liep ik nog een beetje dizzy het ziekenhuis weer uit met een prachtige nieuwe glimmende neussonde. Helaas heb ik deze dezelfde dag alweer uitgebraakt.

Vrijdagochtend dus maar weer meteen bellen naar het ziekenhuis en ja hoor.... er was nog een gaatje in hun agenda dus ik kon meteen weer komen voor een nieuwe sonde. En weer herhaalde zich het slangendrama van de dag ervoor. Deze sonde heeft er precies anderhalf uur in gezeten en toen braakte ik hem er weer uit.


Inmiddels was het vrijdagavond. Ik had 11 dagen niet meer gegeten en 5 dagen niet meer gedronken. Ik kon haast niks meer. De trap op lukte niet meer in één keer en zelfs bij het opstaan vanuit zittende positie had ik het gevoel te vallen. Op zaterdag werd ik dus weer opgenomen in het ziekenhuis. Uitgedroogd en uitgeput.

In het ziekenhuis kreeg ik meteen 2 infusen. Één in elke arm. Eentje voor voeding en de andere voor vocht. Binnen een paar dagen knapte mijn verdorde lichaam weer op en voelde ik me prima. Nu zaten we alleen nog met het probleem hoe ik op lange termijn mijn voeding binnen kon krijgen. Die oplossing kwam in de vorm van een halslijn. Ik kreeg een zogenaamde HIKMAN. Ik moest dus weer naar de OK. Daar werd onder plaatselijke verdoving een sneetje in mijn borst gemaakt en van daaruit een tunneltje gemaakt naar mijn halsslagader. Door het tunneltje werd een infuuslijn naar binnen gestoken en direct in mijn halsslagader geplaatst. Deze infuuslijn is erg comfortabel, je voelt er echt niks van als ie eenmaal zit. Het was inmiddels bijna 2 weken verder en op vrijdagmorgen kreeg ik te horen dat als alles met de apotheek en de huisarts was geregeld voor de voeding thuis ik naar huis mocht.

Toen kwam de grote tegenvaller. De zorgverzekeraar was al dicht op vrijdagmiddag en kon dus mijn aanvraag niet meer goedkeuren. Het gevolg was dat ik dus pas op maandag mijn aanvraag kon doen en op dinsdag naar huis. Vier dagen langer in het ziekenhuis dan noodzakelijk door de Nederlandse burocratie. Ik hou van Holland!!!